کاسبان شانزلیزه این بار هم بر خلاف قول ها و قراردادها با شنیدن صدای زنگ تحریم از همه چیز عبور کردند تا دوباره جاده مخصوصی ها بمانند و انبوهی از تعهدات و شاکیان. هر چند لبخندهای مدیران خودروسازی فرانسه در زمان امضاء قرار داد همکاری دوباره در پسا برجام با شریکان ایرانی و مدیران وقت وزارت صمت شیرین به نظر می رسید اما این ملودرام حالا به تراژدی تلخ سکوت بدل شده است.
اما سوال اینجاست، آیا با بهبود شرایط در آینده باز هم می توان کاسبان شانزلیزه را به خطوط تولید جاده مخصوص راه داد؟ احتمالا کسی در بین افراد متخصص و غیر متخصص نیست که پاسخ اش مثبت باشد. زیرا عهد شکنی فرانسوی ها به اندازه کافی بار بر دوش صنعت خودرو ایران گذاشته است. پس باید همکاری دوباره با فرانسوی ها را فراموش کرد زیرا نمی شود که از یک سوراخ سه بار گزیده شد. ولی بازار منطقه خاورمیانه با بیش از 400 میلیون نفر جمعیت آنقدر ظرفیت دارد که دیگر برندهای دنیای خودرو را وسوسه حضور در این بازار بزرگ کند. بازاری که تنها ایران می تواند به عنوان یک خودروساز در آن نقش ایفا کند و این مهم به دلیل وجود زیرساخت های فنی، مواد اولیه و موقعیت جغرافیای ایران است.
اما در شرایط فعلی تعهدات بسیاری از سوی خودروسازان به مردم باقی مانده است. بیشتر این تعهدات را خودروهای رنو در بر می گیرند. همان برندی که مدیرعامل اش قبل از تحریم ها قول داد رنو حتی در دوران تحریم هم از ایران خارج نمی شود. بدون شک همکاری دوباره با رنو برای صنعت خودرو ایران به این راحتی ها امکان پذیر نخواهد بود اما شاید در بهترین حالت تنها رنو به تعهدات باقی مانده خود عمل کند که آن نیز هنوز به صورت شفاف مشخص نیست و قطعا نمی توان تاریخ خاصی برای آن پیش بینی کرد. اما چاره کار در شرایط فعلی چیست؟
اکنون که صنعت خودرو علی رغم میل باطنی خود توان انجام تعهدات رنو را ندارد، دیگر نمی توان از مسیر اصلی عبور کرد. زیرا سنگ های بزرگ تحریم و بدعهدی این مسیر را مسدود کرده اند. چاره ایی نیست جز عبور از مسیرهای فرعی. مسیری هایی که خودروسازان این روزها با توجه به توان واقعی خود از آن سخن می گویند زیرا می دانند که نباید باری مضاعف را بر دوش خود و مردم بگذارند.
اکنون جا دارد خودروسازان با توجه به توان داخلی به سمت تولید خودروهای داخلی رفته و قبل از ایجاد تعهد جدید خودروهای مشتریان خود را تبدیل وضعیت کرده و تحویل بدهند.

منبع: خبرگزاری میزان