مسابقات خیابانی در دهه 40 و 50 میلادی به اندازه‌ای میان جوانان آمریکایی و مردم محبوب شد که پس از مدت کوتاهی این سری مسابقات به صورت رسمی آغاز به کار کرد و وجهه جهانی به خود گرفت. در میان خودروسازان که در تب و تاب ساخت خودروهای پرقدرت‌تر بودند، رده‌ای از خودروها را ایجاد کرد که با نام ماسل‌کار یا خودروهای عضلانی شهرت گرفتند. علاقه‌مندان و صاحبان این قبیل خودروها بعد از گذشت پنج دهه از تولید اولین ماسل‌کارهای آمریکایی، بازسازی و مرمت خودروهای خود را آغاز کرده‌اند. دو نسل اول شورولت کامارو در ایران فروش خوبی را تجربه کرد، اما نسل سوم آن با ممنوعیت واردات خودرو در ایران همزمان شد و تنها تعداد انگشت شماری از این خودرو در ایران وجود دارد که در این گزارش سراغ یکی از آن‌ها رفته‌ایم.

تاریخچه
تولید سومین نسل شورولت کامارو به سال 1982 بر می‌گردد. طراحی نسل سوم شورولت کامارو در استودیو طراحی جنرال موتورز شکل گرفت. جنرال موتورز بااستفاده از پلت فرم F Body، نسل سوم کامارو را به مناسبت 20 سالگی تولید کامارو روانه بازارکرد. نسل سوم کامارو تا سال 1992 تولید شد و در این سال‌ها مورد بازنگری‌های فراوانی قرار گرفت. نسل سوم کامارو در همان ابتدای تولید به پیشرانه‌ای انژکتوری و جعبه دنده 4 سرعته خودکار و 5 سرعته دستی مجهز شد. در سال 1982 نسخه کروک نیز برای خریداران این خودرو در دسترس قرار گرفت. در سال 1989 شورولت نسخه جاودان Z28 را روانه بازار کرد. شورولت با تولید نسخه‌های اسپرت کوپه، برلینیتا و Z28 توانست آمار فروش خود را به 173000 دستگاه برساند. مدل اسپرت کوپه مجهز به پیشرانه استاندارد 4 سیلندر 2.5 لیتری و با کد lq9 روانه بازار شد. پیشرانه بعدی با حجم 2.8 لیتر و با کد LC1 بود و در آخر پیشرانه 5 لیتری با کد LG4 به صورت سفارشی برای این مدل قابل انتخاب بود. از ویژگی‌‌های ظاهری این اسپرت کوپه رینگ‌های تمام استیل 5 بازوی آن بود که با تمامی رنگ‌های بدنه کاماروهای سری اسپرت کوپه هماهنگ بود. مدل بعدی برلینیتا بود که از نظر ظاهری و فنی با مدل اسپرت کوپه شباهت زیادی داشت و وجه تمایز آن رینگ‌های 14.7 اینچی آن بود که قالپاقی در مرکز رینگ به رنگ طلایی قرار گرفته بود. از دیگر ویژگی‌های ظاهری برلینیتا قاب چراغ‌های جلوی آن است با رنگ مشکی از بدنه جدا می‌شود.
نسخه Z28 به صورت استاندارد با یک پیشرانه 8 سیلندر خورجینی عرضه می شد. پیشرانه بعدی که برای Z28 به صورت سفارشی در نظر گرفته شده بود یک پیشرانه 8 سیلندر خورجینی با کد LO5 به همراه دو توربوشارژ و سیستم سوخت رسانی انژکتوری بود. کامارو Z28 ظاهری متفاوت‌تر نسبت به دیگر کاماروها داشت. دماغه فایبرگلاس که چراغ‌های جلو را درون خود جای داده بود، فلپ‌های کناری و اسپویلرهای جلو و عقب از دیگر ویژگی‌های ظاهری Z28 به شمار می‌آید. در فضای داخلی نیز Z28 به صندلی‌های اسپرت مجهز شد. در سال 1982 جنرال موتور نسخه‌ای انحصاری را با پیشرانه 6 سیلندر و با قدرت 108 اسب بخار در نمایشگاه ژنو معرفی کرد که برای بازار اروپا در نظر گرفته شده بود. در سال 1983 جعبه دنده کامارو مورد بازنگری قرار گرفت. این جعبه دنده 5 سرعته جدید، جانشین جعبه دنده 4 سرعته قبلی شد و جعبه دنده 3 سرعته قدیمی جای خود را به جعبه دنده 4 سرعته جدید داد.
برای نمونه Z28 جعبه دنده‌ای خودکار ساخته شد. این جعبه دنده که با کد TH-900 شناخته می‌شد، دارای تکنولوژی اوردایو بود که کارآیی آن را نسبت به قبل بهتر کرده بود. بعدها از همین جعبه دنده برای مدل‌های اسپرت کوپه و برلینیتا نیز استفاده شد. در سال 1984 طراحان جنرال موتور داشبورد و پنل نمایشگر جدیدی را برای کامارو طراحی کردند که این داشبورد از نظر طراحی و مواد به کار رفته نسبت به قبل دچار تغیرات بزرگی شد. ادوات کنترلی جدید شامل کیلومتر شمار دیجیتال، تاخوگراف دیجیتال، کروز کنترل، سیستم تهویه مطبوع و سیستم صوتی جدید در پنلی جدید قرار گرفت. در همین سال کامارو فایربرد عنوان بهترین خودروی اسپرت جی‌تی را دریافت کرد. این خودرو با پایه قیمت 11000 دلار و سقف قیمت 14000 دلار توانست آمار فروش خوبی در بازار آمریکا و دیگر بازارها به دست آورد.
در سال 1985 کامارو مجدد مورد بازنگری قرار گرفت. حال این بار کامارو خلق و خویی از شورولت کوروت به ارث برده بود، زیرا قسمت‌های فنی آن با شورولت کوروت مشترک شده بود. این تغییرات شامل فهرست بلند بالایی از پیشرانه‌های مختلف، سیستم تعلیق جدید و پیشرفته‌تر را شامل می‌شد. در همین سال شورولت کامارو به عنوان یکی از 10 خودروی برتر مجله کار اند درایو انتخاب شد. در سال 1958 دماغه کامارو مورد جراحی کوچکی قرار گرفت، به صورتی که کاسه چراغ‌ها متمرکزتر و در عمقی بیش‌تر نسبت به قبل قرار گرفتند و رفته رفته کامارو شکل امروزی‌تر به خود گرفت.
در سال‌های 1990 تا 1991 آخرین تغییرات روی کامارو صورت گرفت. این سال پایان تولید نسخه IROC-2 نیز بود. این نسخه از کامارو که نسخه نایاب و خاصی بود در فاصله سال‌های 1985 تا 1991 تولید شد. در اوایل دهه 90 میلادی برای اولین بار کامارو به کیسه هوا مجهز شد.
در سال 1991 تولید کامارو با کد 1LE از نو آغاز شد. 1LE تلفیقی از کاماروی اسپرت کوپه و IROC-2 بود. پیشرانه 1LE از IROC-2 به امانت گرفته شده بود. این پیشرانه توربو انژکتور به حجم 5.7 لیتر با توان خروجی 245 اسب بخار روی کامارو نصب شد. در سال 1991 تغییراتی در چهره کامارو ایجاد شد. این تغییرات شامل بسته‌ای به نام RS بود که تلفیقی از کامارو Z28 و IROC-2 بود. این بار اسپویلرهای بلندتر، سقف شیشه‌ای (تی تاپ)، چراغ خطر سوم را شامل می‌شد. در بحث فنی نیز RS با ویژگی‌هایی از Z28 راهی بازار گردید. سیستم تعلیق و سیستم انتقال قدرت آن مورد بازنگری قرار گرفت و افزون بر این کالیپرهای ترمز آن با نمونه بزرگ‌تر تعویض و در سال 1991 به سفارش پلیس کاناداRS در ناوگان پلیس کانادا مشغول به خدمت شد. سال 1992 سال پایانی تولید کاماروی نسل سوم بود.

{gallery}Classic/2018/Camaro 3rd Gen.{/gallery}

بررسی نمای ظاهری
در نمای روبه‌رو بزرگی بیش حد کاپوت و دماغه خودرو و چراغ‌هایی که در عمق قرار گرفته‌اند منظره‌ چشم‌نوازی را ایجاد کرده است. حس قدرت و چهره‌ای تهاجمی در نمای روبه‌رو به زیبایی هر چه تمام شکل گرفته است. در نمای کناری استفاده از خطوط روان و ساده، خط شانه‌ و کیت بدنه شامل فلاپ‌های زیر در، سپرها و ورودی‌های هوای رو کاپوت، نمای زیبا و مهیجی را پدید آورده است. سقف برزنتی باز شونده، هیجان و جذابیت دوچندانی به این مدل بخشیده است. در نمای پشت، طراح جنرال موتور سعی بر حفظ اصالت کامارو داشته‌اند و با اندکی تغییرات نسبت به نسل دوم فقط چراغ‌های عقب اندکی بزرگ‌تر شده است. در نگاهی کلی کاماروی نسل سوم در عین سادگی در طراحی بدنه از ابهت خاصی برخودار است.

بررسی نمای داخلی
درون کابین نیز مانند نمای بیرونی طرح داشبورد و کنسول میانی از نظمی خاص پیروی کرده است. چیدمان ادوات کنترلی، سیستم صوتی، سیتم تهویه مطبوع کاملا رضایت بخش و اصول ارگونومی به طور تمام و کمال رعایت شده است. تنظیم آینه‌ها در نمونه مورد بررسی به صورت برقی صورت می‌گیرد. کیفیت ساخت و مونتاژ داشبورد نسبت به نسل قبل کاملا پیشرفت داشته و پس از گذشت 27 سال همچنان با ظاهری با کیفیت جلوه می‌کند. صندلی‌های ردیف جلو در عین اسپرت بودن، بسیار راحت و صندلی راننده به صورت برقی قابل تنظیم است. تنها نکته آزار دهنده صندلی‌های ردیف جلو، بیش از حد نزدیک بودن کفی صندلی‌ها به کف خودرو است. فضای داخلی به ویژه برای سرنشینان ردیف جلو مطلوب است، اما برای سرنشینان ردیف عقب فضایی در نظر گرفته نشده است که برای خودرویی در این سگمنت آزار دهنده نیست. کاماروی مورد آزمون ما از کابینی کاملا بی صدا و بدون هیچ‌گونه ایراد ظاهری بهره‌مند است و به لطف مالک خوش ذوق و سلیقه آن در بهترین شرایط فنی از آن نگهداری شده است. در پایان از آقای حمید حسن لو سپاس گزاریم.