یا سازگار شو یا بمیر! این عصاره نظریه بقای چارلز داروین است. البته زمانی که چارلز داروین درباره گذشته ما انسان‌ها می‌نوشت، هنوز ۲۵ سال تا ظهور خودروها باقی مانده بود. او نشان داد که فقط گونه‌هایی که خود را با محیط تغییریافته سازگار و منطبق کرده‌اند زنده می‌مانند. این اصل برای خودروها نیز صدق می‌کند. به همین دلیل دوج در حال بازتعریف چارجر برای سال ۲۰۲۵ با نیروی الکتریکی و بدون گزینه پیشرانه V8 است. این یک تغییر رادیکال برای خودرویی محسوب می‌شود که شخصیت و ذات آن آن با فرهنگ پر و خالی کردن باک بنزین درهم تنیده شده است. اما نگاهی به تاریخچه چارجر نشان می‌دهد که این مدل در گذشته نیز چندین بار مجبور به تغییرات اساسی شده و حتی زمانی از یک کوپه لوکس با پیشرانه V8 بزرگ به یک خودرو دیفرانسیل جلو با ۸۴ اسب بخار تغییر یافته است. چه عنصری به بقای شاید پر افت و خیز اما متداوم این خودرو کمک کرده است؟

کانسپت دوج چارجر ۱۹۶۴: تولد نام چارجر

اولین چارجر در پاییز ۱۹۶۳ به عنوان یک کانسپت رونمایی شد و بیشتر از هر چیزی، شبیه به یک دوج پولارا به نظر می‌رسید که ناگهان چراغ قرمز را رد کرده و زیر یک تریلر نیمه‌سنگین رفته است. علاوه بر برداشتن سقف برای کاهش ارتفاع به ۱.۲۱۴ متر، الوود انگلس و تیم طراحی او، گلگیرها را حذف کرده و چرخ‌های منیزیمی Halibrand اضافه کردند تا شخصیت پرفورمنس‌محور چارجر را تقویت کنند. پیشرانه ۴۲۶ همی هنوز به وجود نیامده بود اما پیشرانه ۴۲۶ Wedge V8 این مدل مفهومی می‌توانست بیش از ۴۰۰ اسب بخار تولید کند. شرکت RM Sotheby’s تنها نمونه تولیدشده از آن را در سال ۲۰۱۱ به قیمت ۷۱۵ هزار دلار به فروش رساند.

دوج چارجر ۶۷-۱۹۶۶: اولین چارجر تولید انبوه

اولین مدل تولیدی چارجر که با الهام از کانسپت چارجر II در سال ۱۹۶۵۵ طراحی شده بود، یک فست‌بک اسپرت بود که از پلتفرم B-Body سایز متوسط کرایسلر استفاده می‌کرد. یکی از ویژگی‌های جذاب آن، جلوپنجره الکتریکی جذاب با چراغ‌های پنهان بود و کنسول بزرگ داخلی (که در سال ۱۹۶۷ حذف شد.) صندلی‌های جلو و عقب را جدا می‌کرد. گزینه‌های پیشرانه شامل یک واحد V8 در نسخه پایه می‌شد و از یک پیشرانه ۵.۲ لیتری تا ۷ لیتری همی با دو برابر قدرت را پوشش می‌داد. یک نکته جالب در مورد اولین چارجر این است که این مدل، اولین خودروی آمریکایی بود که به اسپویلر عقب مجهز می‌شد. این دماغه شیب‌دار باعث ارتفاع گرفتن ترسناک عقب خودرو در مسابقات ناسکار شد که دوج سعی کرد با یک لبه اسپویلر که سپس به عنوان گزینه مخصوص نمایندگی‌ها برای برآورده کردن مقررات مسابقه‌ای عرضه شد آن را مهار کند.

دوج چارجر ۷۰-۱۹۶۸: یکی از بهترین ها

واقعا چه می‌شود درباره این شاهکار گفت و حق مطلب را ادا کرد؟ این نسل به عنوان شناخته‌شده‌ترین چارجر تاریخ، ظاهر فست‌بک سنگین خودروی قبلی را با کانتورهای جذاب تعویض کرد. تغییری که به شدت به مذاق طرفداران خوش آمد و فروش آن ۶ برابر افزایش یافت. در زیر پوست خودرو چیز زیادی تغییر نکرد، خط تولید مجددا با پیشرانه Hemi 426 که ۴۲۵ اسب بخار تولید می‌کرد به عنوان قوی‌ترین گزینه به کار خود ادامه داد. اگرچه برای اولین سال این نسل می‌توانستید چارجر را حتی با یک موتور ۶ ‌سیلندر ۱۴۵ اسب بخاری خریداری کنید. پنجره عقب فرورفته جذاب و جلوپنجره سریع در خیابان‌ها زیبا به نظر می‌رسیدند اما در مسابقات، سرعت خودرو را کند می‌کردند. بنابراین در سال ۱۹۶۹ دوج مدل چارجر ۵۰۰ را با دماغه و دم توکار برای تطابق بهتربهینه‌سازی کرد، اما وقتی حتی این کار هم جواب نداد، چارجر دیتونای بال‌دار متولد شد.

دوج چارجر ۷۴-۱۹۷۱: دورانی چالش برانگیز

در اوایل دهه ۱۹۷۰، زمانی که عصر طلایی خودروهای عضلانی شروع به محو شدن می‌کرد و چارجر کوچک‌تر (که در سال ۱۹۷۰ معرفی شد.) باید با مدل‌های هم‌خانواده‌اش در نمایندگی‌ها رقابت می‌کرد، اینطور به نظر می‌رسید که نسل سوم چارجر کار سختی پیش رو داشته باشد. پیشرانه‌های اولین سال عرضه این نسل به اندازه گزینه‌های سال گذشته قوی بودند و شامل پیشرانه Hemi 426 با ۴۲۵ اسب بخار و گزینه 440 Six-Pack با ۳۹۰ اسب بخار می‌شدند، اما هر دو در فصل بعدی ناپدید شدند. البته این موضوع باعث ناراحتی کسی نشد. خریداران به طراحی جدید و گزینه‌های لوکس علاقه‌مند بودند و بازار داشت اولویتش را از «پرفورمنس» به «تجمل» (تجهیزات و گزینه‌های لوکس‌تر و مرفه‌تر) تغییر می‌داد.

دوج چارجر ۷۸-۱۹۷۵: چارجری در خور اوضاع پیچیده دهه ۷۰

در اواسط دهه ۱۹۷۰، چارجر چیزی بیش از یک نسخه دوباره ‌مهندسی‌شده از کرایسلر کوردوبا نبود. مدل جدید چارجر به یک کوپه لوکس به سبک تاندربرد تبدیل شده بود و چیز زیادی برای علاقه‌مندان به خودروهای پرفورمنس‌محور نداشت، هرچند که در واقع، بسیاری از خودروهای دیگر در سال ۱۹۷۵ نیز نتوانستند انتظارات آن‌ها را برآورده کنند. یک بسته تریم دایتونا وجود داشت و می‌توانستید یک پیشرانه ۶.۶ لیتری با ۲۲۵ اسب بخار خالص و دو اگزوز بگیرید. البته به دلیل نبود پتانسیل چندان برای افزایش سرعت و عملکرد خودرو، تیم‌های مسابقات ناسکار همچنان از مدل قبلی به مدت سه سال استفاده کردند. مدل‌های ۷۵ تا ۷۸ در پیست‌ها،‌ به طرز ناامیدکننده‌ای کند و آهسته بودند.

دوج چارجر ۸۷-۱۹۸۲: بازگشت نام چارجر

نام چارجر بعد از چهار سال غیبت بازگشت اما تنها چیزی که مدل ۱۹۸۲ با نیاکان V8 خود مشترک داشت، نام آن بود. چارجر اکنون یک کوپه دیفرانسیل جلو به سبک فولکس‌واگن Scirocco بود و حتی یک خودروی مستقل هم نبود، بلکه یک «بسته پرفورمنس» بر روی دوج اومنی ۰۲۴ بود. به‌روزرسانی شامل کیت بدنه و عناصر گرافیکی به علاوه یک پیشرانه ۲.۲ لیتری با ۸۴ اسب بخار که جایگزین پیشرانه ۱.۷ لیتری ۷۰ اسب بخاری فولکس‌واگن در ۰۲۴ می‌شد. البته با گذشت زمان اوضاع بهتر شد. کل خط تولید در سال ۱۹۸۳ به نام چارجر تغییر نام داد، همان سالی که دوج شروع به فروش نسخه‌های شلبی کرد. اولین شلبی‌ها دارای یک پیشرانه ۲.۲ لیتری تیون‌شده بودند اما بخش پرفورمنس با اضافه شدن یک نسخه توربوشارژ ۱۴۶ اسب بخاری در سال ۱۹۸۵ واقعا تقویت شد. چارجر نهایی این نسل، نسخه محدود هزار دستگاهی مدل‌های GLHS (Goes Like Hell Some More) بودند که در سال ۱۹۸۷  در کارخانه خود شلبی ساخته می‌شدد و تا ۱۷۵ اسب بخار تولید می‌کرد.

کانسپت دوج چارجر R/T ۱۹۹۹: احیای چارجر مفهومی

در سال ۱۹۹۹، چارجر به صورت یک کوپه ۴درب خیره‌کننده که شکل نمادین مدل‌های ۶۸ تا ۷۰ را به خوبی به‌روزرسانی کرده بود بازگشت. البته به صورت یک کانسپت. چارجر R/T متاسفانه فقط یک مدل مفهومی بود و نه ظاهر و طراحی کلی آن (به غیر از انتخاب بدنه ۴درب) و نه پیشرانه تنفس‌طبیعی ۴.۷ لیتری ۳۲۵ اسب بخاری V8 آن در مدل رسمی سال ۲۰۰۶ پدیدار شدند. البته تنها خوبی این ماجرا حداقل این بود که دوج نشان داد یک عزم و اراده جدی برای بازگرداندن چارجر وجود دارد.

دوج چارجر ۲۰۱۰-۲۰۰۶: گزینه محبوب تعقیب و گریزهای سینمایی

کرایسلر تازگی عمر سدان ۳۰۰ را پس از توقف تولید آن جشن گرفت. البته چارجری که دوج از همان پلتفرم LX مدل ۳۰۰ استخراج کرد، اهمیت بیشتری برای نیروی پلیس و علاقه‌مندان به خودروهای پرفورمنس‌محور داشت. در سال ۲۰۰۶ برای اولین بار در تقریبا ۳۰ سال، می‌توانستید یک چارجر دیفرانسیل عقب بخرید (گزینه تمام‌چرخ محرک نیز در دسترس بود.) و اگرچه مدل‌های پایه با پیشرانه‌های ۲.۷ و ۳.۵ لیتری V6 عرضه می‌شدند، پیشرانه V8 هم در بین گزینه‌ها بود. جذاب‌ترین نسخه‌های آن‌ها هم SRT8 و Super Bee (تصویر بالا) بودند. پیشرانه ۶.۱ لیتری همی V8 آن‌ها قادر به تولید ۴۲۵ اسب بخار بودند و می‌توانستند ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت را در فقط ۵ ثانیه پر کنند.

دوج چارجر ۲۰۲۳-۲۰۱۱: ارجاعی محسوس تر به گذشته

اگر نسل ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ درباره بازپس‌گیری روح و ذات چارجر‌های دهه ۶۰ با پیشرانه‌های جذابش در خط تولید دوج بود، مدل سال ۲۰۱۲ راجع به تزریق برخی از عناصر طراحی و ظاهر آن دوج آن دوران بود. بدنه بازطراحی‌شده دارای حفره‌های نزدیک درب بود، درست مانند مدل‌های ۶۸ تا ۷۰ و چراغ‌های عقب تمام‌عریض آن یادآور مدل‌های ۶۹ و ۷۰ بود. عملکرد در تمام زمینه‌ها بهبود یافت، اما برای به‌روزرسانی سال ۲۰۱۵ که نسخه فوق‌العاده Hellcat با قدرت ۷۰۷ اسب بخار معرفی شد، همه‌چیز واقعا بیش از حد دیوانه‌وار به نظر می‌رسید. البته دوج حتی آن جا هم متوقف نشد و نسخه بدنه عریض ۲۰۲۱  SRT Hellcat Redeyeابروها را بیشتر بالا برد چون پیشرانه ۷۹۷ اسب بخاری آن کاری می‌کرد که حتی چارجر ۴۲۶ همی هم شبیه به یک میتسوبیشی میراژ به نظر برسد.

دوج چارجر ۲۰۲۵ دایتونا: هر آن چه که زنده مانده زمانی تغییر کرده است

چگونه می‌توان یک نام تقریبا ۷۰ ساله را برای سال ۲۰۲۵ و بعدتر از آن معتبر و مربوط به دوران نگه داشت؟ دوج فکر می‌کند این کار را می‌تواند با کنار گذاشتن پیشرانه V8 و معرفی نیروی الکتریکی برای اولین بار در خط تولید چارجر انجام دهد. این تصمیم قطعا جاه‌طلبانه است و تصمیمی خواهد بود که همه طرفداران آن را دوست نخواهند داشت. اما خبر خوب این است که پرفورمنس هنوز در قلب چارجر است. برای اولین بار در تاریخ، نسخه‌های با بدنه ۲ و ۴ درب وجود دارد تا جای خودروی خواهر چارجر یعنی چلنجر را بگیرد. گزینه‌های درون‌سوز هم در بخش پیشرانه همچنان در دسترس هستند.

پیشرانه ۶ سیلندر خطی Hurricane در نسخه‌های ۴۲۰ اسب بخار و ۵۵۰ اسب بخار از زمان شروع عرضه در دسترس است و حتی امید آن وجود دارد که نسخه‌های بیشتری هم برای عرضه آماده شوند. البته نسخه‌ای که تبدیل به تیتر یک تمام خبرگزاری‌ها شد، نسخه الکتریکی چارجر است. چارجر دیتونا الکتریکی ابتدا در نسخه‌های ۴۹۶ و ۶۷۰ اسب بخاری عرضه می‌شود که نسخه قدرتمندتر می‌تواند سرعت ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر را در ۳.۳ ثانیه طی کند. البته نسخه بسیار قدرتمندتر بنشی که برای نسخه‌های Plaid تسلا قطعا دردسرساز خواهد شد، یک سال یا کمی بعدتر از آن به بازار خواهد رسید.

تاریخچه مدل‌های محبوب عضلانی پر از اسامی دوست‌داشتنی و قابل احترامی است که امروز اثری از آن‌ها یافت نمی‌شود. وقتی در چنین بازار بی‌رحم و حتی شاید رو به افولی، اسمی افسانه‌ای مثل چارجر می‌تواند به حیات خود ادامه دهد،‌ باید دقت کرد تا دلایل ماندگاری آن برای همه مشخص شود. البته خودروساز آمریکایی فقط به بقا قانع نیست و تصمیمات جسورانه اخیر آن نشان می‌دهد که وقتی صحبت از میراث و افسانه چارجر می‌شود، دوج با کسی شوخی ندارد.