نمایشگاه بین‌المللی خودروی تورین 1978، رویدادی هیجان‌انگیز برای طرف‌داران فیات بود. پس از چند سال وقفه برای معرفی خودرویی در حد و اندازه‌های فیات 124 و جانشینی برای 128، این شرکت سرانجام از خودرویی پرده برداشت که بسیار زود به نمادی از سبک جوان‌پسند و در عین حال ارزان‌ قیمت خودروهای ایتالیایی در دهه 70 تبدیل شد. «ریتمو» نام این خودرو بود. هاچ‌بکی جمع‌وجور با انواع بدنه‌ سه یا پنج‌ در که طرحی جسورانه داشت و دستپخت طراح شهیر، سرجیو سارتورِلی (طراح تعدادی از محصولات فیات و کارمن‌گیا) بود.
فیات از همان ابتدا برای انتخاب نام این خودرو دچار تردید بود. گمانه‌زنی‌ها از انتخاب کُد 138 خبر می‌دادند، اما سرانجام این نام «ریتمو» بود که سنت انتخاب اعداد سه ‌رقمی به ‌عنوان نام محصولات فیات را شکست. ریتمو به معنای ریتم و آهنگ بود، نامی که خبر از خودرویی با روحیات جوانانه می‌داد، هر چند که در نمونه‌های صادراتی به انگلستان و آمریکا از نام «استرادا» (به معنی جاده) استفاده شد.
در کنار چهره‌ نامتداول و تا حدی عجیب‌ و غریب اما بسیار خوش‌استایلی که ریتمو از آن بهره می‌برد که باعث جلب توجه محافل خودرویی و مردم به آن شده بود، آگهی‌های تبلیغاتی فیات هم تاثیر چشم‌گیری بر مشهور شدن ریتمو داشت. آن‌چه در این آگهی‌ها بیش از هر چیز مورد توجه قرار می‌گرفت، ساخته ‌شدن خودرو به وسیله‌ ربات‌ها بود. فیات بر این مساله مانور می‌داد که خط تولید ریتمو به تمامی توسط ربات‌های اتوماتیک اداره می‌شود و این افزون بر بهره‌برداری‌های تبلیغاتی، باعث کاهش قیمت و سرعت ساخت ریتمو نیز می‌شد. با این‌حال ربات‌ها هم نمی‌توانستند به داد کیفیت ریتمو برسند. خرابی‌های متعددی توسط مشتری‌ها گزارش می‌شد، کیفیت مواد داخل کابین خوب نبود و مشکلات الکتریکی هم بخشی لاینفک از سیاهه‌ طولانی مشکلات ریتمو محسوب می‌شدند. بخشی از این مشکلات به دلیل استفاده از فولاد بی‌کیفیت ساخته شده توسط اتحاد جماهیر شوروی بود که ایتالیایی‌ها در قراردادی به جای آن خدمات طراحی و تجهیزات ساخت خودرو به روس‌ها می‌دادند. این مشکلات هرچند تاثیر مهمی بر فروش ریتمو در ایتالیا نداشتند، اما موقعیت آن را در بازارهای صادراتی به شدت به خطر انداختند.
پیشرانه‌های در نظر گرفته شده برای ریتمو شامل انواع بنزینی چهارسیلندر به حجم‌های 1.1 لیتر، 1.3 لیتر و 1.5 لیتر می‌شد که به ترتیب 59، 64 و 74 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند. حجم کم این موتورها گرچه به کاهش مصرف سوخت و اقتصادی‌ بودن خودرو منجر می‌شد، اما از توانایی‌های حرکتی خودرو هم می‌کاست. مساله‌ای که در کنار کیفیت ساخت نامناسب در نهایت ریتمو را از بازار آمریکا حذف کرد و باعث شد فیات برای سال‌های طولانی غایب بزرگ یکی از پررونق‌ترین بازارهای جهان باشد. البته فیات چهار سال بعد از معرفی ریتمو متوجه این ضعف شد و تصمیم به معرفی فیس‌لیفتی از آن در سال 1982 گرفت، نام استرادا را برای بازار آمریکا کنار گذاشت (گرچه در انگلستان هنوز از این عنوان استفاده می‌شد) و نمونه‌ای با پیشرانه‌ی 2.0 لیتری و توان 135 اسب بخار را معرفی کرد که عملکرد خوبی داشت. حتی سال بعد نمونه کابریولت ریتمو هم معرفی شد تا در کنار نمونه سدان که با نام «رگاتا» شناخته می‌شد، خانواده ریتمو را تکمیل کنند، اما این اقدام‌ها هم نمی‌توانست جلوی افول موفقیت ریتمو را بگیرد. به جز مسائل کیفی و طراحی نامانوس خودرو که باب میل بسیاری از خریداران نبود، فولکس‌واگن هم داشت با گلف گرد و خاک زیادی به پا می‌کرد! چه در رده‌های ارزان‌تر و چه در نمونه‌ی پرقدرتی چون گلف GTI، این رقیب آلمانی بود که دست بالاتر را داشت و شانس چندانی برای موفقیت فیات باقی نمی‌گذاشت. بنابراین با حذف بازاری چون آمریکا و افت فروش در دیگر کشورهای خارجی، فیات نمی‌توانست روند تولید ریتمو را حفظ کند و به همین دلیل پس از فیس‌لیفت‌های دیگر، سرانجام در سال 1988 خط تولید این ایتالیایی خاص برای همیشه بسته شد.