ب‌ام‌و در نوامبر گذشته با هدف ادای احترام به ۱۰۰ سالگی محصولات دوچرخ و موتورسیکلت، موزه مخصوص خود را افتتاح کرد و ۵۳ مدل مرتبط با این رویداد را به نمایش گذاشت. نکته جالب اما این بود که از بین آن‌ها، پنج محصول در واقع خودرو بودند و در ادامه، با هم بررسی خواهیم کرد که چرا این پنج خودرو در نمایشگاهی حضور داشتند که منحصرا مربوط به وسایل حمل و نقل دوچرخ بود.

همان‌طور که احتمالا می‌توانید حدس بزنید، دلیل اصلی این اتفاق به تاثیری که این محصولات در شکل دادن تاریخچه و موفقیت ب‌ام‌و داشته‌اند برمی‌گرددد. هر خودرو، نقشی حیاتی و کلیدی در مسیر پر فراز و نشیب این برند داشته و به همین خاطر، توانسته‌اند جایگاه مخصوص خود در این نمایشگاه را به دست بیاورند. در این پرونده کوتاه، این پنج محصول عجیب و غریب ولی جذاب و مثال‌زدنی را زیر ذره‌بین قرار خواهیم داد.

ایستا ۳۰۰ – ۱۹۵۷
قدیمی‌ترین خودروی موجود در این نمایشگاه، Isetta 300 از سال ۱۹۵۷ بود. این مدل که تنها شش سال پس از شروع دوباره خط تولید خودروهای ب‌ام‌و در سال ۱۹۵۱ آغاز به کار کرده بود، از این لحاظ محصول مهمی محسوب می‌شود که یک تغییر بزرگ استراتژی در ب‌ام‌و را به نمایش می‌گذاشت: آن‌ها دیگر فقط در سگمنت خودروهای مرغوب متمرکز نخواهند بود.

ایستا به ب‌ام‌و فرصت این را داد که به گروه وسیع‌تری از مخاطبان دست پیدا کند و این کار را با یک موتور تک‌سیلندر موتورسیکلتی ۲۹۷سی‌‌سی (M241) انجام داد. از این پیشرانه قبلا در موتورسیکلت R 25 استفاده شده بود و در آن محصول هم آزمون خود را پس داده بود. به همین خاطر، ب‌ام‌و مطمئن بود که ایستا هم گزینه مناسبی برای این پیشرانه است.

تصمیم ب‌ام‌و کاملا درست بود. آن‌ها موفق شدند بیش از ۱۶۰ هزار دستگاه از مدل‌های ایستا ۳۰۰ و ایستا ۲۵۰ بفروشند. مدلی که در تصویر می‌بینید و در موزه به نمایش گذاشته شده بود، یک نسخه اولیه با پنجره ثابت است. طبق گفته‌های ب‌ام‌و، قدرت خروجی آن به فقط ۱۳ اسب‌بخار می‌رسید اما قادر به رسیدن به بیشینه سرعت ۸۵ کیلومتر در ساعت بود. رسیدن به این سرعت در این خودروی جمع‌وجور و بامزه قطعا تجربه‌ای به‌یادماندنی بود.

ب‌ام‌و ۶۰۰ – ۱۹۵۸
خریدارانی که از مدل ایستا خوششان می‌آمد اما به فضای بیشتری احتیاج داشتند، می‌توانستند سراغ مدل ۶۰۰ بروند. البته که هزینه آن ۳۰ درصد بیشتر بود اما راحتی و رضایت بیشتری هم با خود به همراه داشت. به عنوان مثال، مدل ۶۰۰ از یک صندلی عقب هم بهره می‌برد. البته که رفتن به عقب از در جلو کمی چالش‌برانگیز بود و به همین خاطر، ۶۰۰ یک در کناری هم داشت.

نکته تحسین‌برانگیز این مدل، سیستم تعلیق آن در محور عقب بود. سیستمی که ب‌ام‌و از فرمول کلی آن تا چندین دهه بعد نیز استفاده کرد و در سال ۲۰۰۴ بود که بالاخره سراغ فرمت‌های دیگر بود. مدل ۶۰۰ از پیشرانه بزرگ‌تر ۵۸۲ سی‌سی باکسرتوین به نام M102 استفاده می‌کرد که قادر به تولید ۱۹.۵ اسب‌بخار و حداکثر سرعت آن، همان ۸۵ کیلومتر در ساعت بود. 

ب‌ام‌و ۷۰۰ کابریولت – ۱۹۶۴
در مقایسه با سایر خودروهای این نمایشگاه، مدل ۷۰۰ کاب به چندین دلیل متمایز و متفاوت بود. اول این که با وجود اختلاف عددی در نام خود با مدل ۶۰۰، هیچ شباهتی با آن محصول نداشت. در عوض، ۷۰۰ کابریولت جذاب و نرم و حقیقتا زیبا بود. این خودرو که لقب «پورشه مخصوص کارمندان» را یدک می‌کشید، از یک پیشرانه M111 باکسر توین‌انجین ۶۹۷ سی‌سی بهره می‌برد که فقط ۳۲ اسب‌بخار تولید می‌کرد و با یک جعبه‌دنده ۴ سرعته دستی جفت شده بود.

وقتی که مدل ۷۰۰ در سال ۱۹۵۹ معرفی شد، ب‌ام‌و از لحاظ اقتصادی با چالش‌های بسیاری مواجه بود و موفقیت آنی این محصول کمک زیادی به سر و پا نگه داشتن کمپانی کرد. این مدل در واقع به قدری محبوب و موفق بود که سهام‌داران ب‌ام‌و، پیشنهاد فروش برند به دایملر-بنز را رد کردند. بله، درست خواندید. این مدل جذاب و دوست‌داشتنی نقشی اساسی در مستقل نگه داشتن ب‌ام‌و بنز ایفا کرده است.یک نسخه سدان هم از آن معرفی شد که آن هم بسیار موفق و پرفروش بود. در مجموع، ب‌ام‌و موفق به تولید ۱۹۰ هزار دستگاه از این مدل در فقط پنج سال شد.

ب‌ام‌و فارموبیل – ۱۹۶۵
احتمالا شما هم وقتی صحبت از حضور کمپانی‌های خودروساز در تجهیزات کشاورزی می‌شود، یاد برندهایی مثل لامبورگینی، فورد یا پورشه میفتید. اما این نمایشگاه نشان داد که ب‌ام‌و هم هر چند کوتاه و مختصر، شانس خود را در تجارت کشاورزی امتحان کرده است. مدل فارموبیل (Farmobil) سندی برای این ادعا است. این مدل از یک پیشرانه ۰.۷ لیتری ۲سیلندر باکسر ۳۲ اسب‌بخاری و یک جعبه‌دنده ۴ سرعته استفاده می‌کرد. به عنوان مدلی که مجهز به یک پیشرانه خنک‌کننده با هوا بود، هم کار با آن بسیار راحت بود و هم استحکام مثال‌زدنی و کارکرد بالایی داشت.

فارموبیل با طول ۳۳۵۰ میلی‌متر، عرض ۱۵۹۵ میلی‌متر، ارتفاع ۱۵۵۰ میلی‌متر و فاصله بین‌محوری که به ۱۷۶۰ میلی‌متر می‌رسید، از یک فیات ۵۰۰ امروزی هم کوچک‌تر بود و وزن کلی آن به عدد تحسین‌برانگیز ۵۸۴ کیلوگرم می‌رسید. این مدل توسط شرکت تراکتورسازی آلمانی فار (Fahr) طراحی شد و سفر پر از ماجراجویی و جالبی داشته است.

تولید آن در سال ۱۹۶۲ در یونان و تحت نظارت یک مرکز تولیدی محلی به نام فارکو شروع شد. یک سال بعد، کرایسلر این مرکز را از برادران کانتوگوریس خریداری کرد و نام آن را به Chrysler Hellas تغییر داد. تولید فارموبیل در این مرکز تا سال ۱۹۶۶ ادامه یافت.

نکته جالب اما این است که این تراک نتوانست مجوزهای لازم برای حضور در بازار یونان را دریافت کند. به همین خاطر، تمام دستگاه‌های تولیدشده در این مرکز به سایر کشورها فرستاده می‌شد. گفته شده که در نهایت فقط ۹۰۰ دستگاه از این مدل تولید شد و در حال حاضر، حضور حداقل ۲ دستگاه از آن در ایالات متحده تایید شده است.

اگرچه فارموبیل به اندازه سایر محصولات این فهرست موفق و تاریخ‌ساز نبود اما نشان داد که ب‌ام‌و می‌تواند در سگمنت‌های مختلف حضور داشته باشد و محصولات قابل‌اتکا و مرتبط با آن حوزه را تولید کند.

ب‌ام‌و فرمولا – ۲۰۰۲
به عنوان افراطی‌ترین خودروی این فهرست، مدل ب‌ام‌و فرمولا بزرگ‌ترین پیشرانه را هم دارد. پیشرانه ۱.۲ لیتری ۴ سیلندر این خودرو که زیر عقب آن نصب شده، از موتورسیکلت ب‌ام‌و با نام K 1200 RS ۱۹۹۷ قرض گرفته شده است. در این فرمت خاص، پیشرانه قادر به تولید ۱۴۰ اسب‌بخار در دورموتور ۹۰۰۰ بود و این قدرت را از طریق جعبه‌دنده ۶ سرعته Hewland به چرخ‌های عقب می‌فرستاد. این همان خودرویی است که ب‌ام‌و در مجموعه مسابقات ADAC نیز از آن استفاده کرده است.

در آن سال،‌ نیکو روزبرگ که بعدها در مسابقات فرمول۱ به معروفیت رسید، توانست رتبه اول را با اقتدار و با تقریبا ۱۰۰ امتیاز اختلاف نسبت به رتبه دوم به دست بیاورد. دقیقا در سال بعد از آن، سباستین وتل توانست با مجموع پنج برد، رتبه دوم را با ب‌ام‌و فرمولا به نام خود ثبت کند.

هیچ کمپانی و برندی نمی‌تواند از ۱۰۰ سال و دو جنگ جهانی، جان سالم به در ببرد مگر این که نوآوری‌های بزرگ و خلاقیت‌های مثال‌زدنی نشان دهد. این پنج خودرو، گواهی تفکر خلاقانه‌ای هستند که ب‌ام‌و در طول عمر خود نشان داده تا بتواند در این بازار رقابتی و شلوغ، نه تنها زنده بماند بلکه اثر به‌یادماندنی و ماندگاری نیز از خود به جا بگذارد.