حدود یک دهه از پایان جنگ جهانی مخوف گذشته بود. ژاپنِ با خاک یکسان‌شده همه چیز را از نو شروع کرده بود و سخت کار می‌کرد تا نه فقط خرابی‌های گذشته را جبران کند، که به سطحی بالا از رفاه و پیشرفت برسد. صنایع خودروسازی هم یکی از ارکان مهم این پیشرفت بود. خودروسازی ژاپن در دهه‌ی 1950 تمام توان خود را برای دورخیزی بزرگ جمع می‌کرد و برندهای کهنه‌کارتر، تکنولوژی و محصولات‌شان را تقویت می‌کردند و برندهای جدیدی هم متولد می‌شدند تا سهمی از آینده درخشان را نصیب شوند.

داستان تولد سوبارو

سوبارو البته از سال 1915 در عرصه‌ صنایع هوایی و پیشرفته‌ ژاپن حضور داشت، اما نه با این نام. در واقع اولین‌ بار در سال 1953 بود که موسس آن کنجی کیتا تصمیم گرفت برندی مستقل از صنایع سنگین فوجی را سامان‌دهی کند تا منحصرا به تولید خودرو بپردازد. بعد از معرفی اولین محصول (سوبارو 1500)، شرکت با اعتماد به نفس بیشتری تلاش‌های خود را ادامه داد و این بار به سراغ کلاس «کِی» (kei) رفت. کلاس مخصوص خودروهای بسیار کوچک که دولت ژاپن معافیت‌های مالیاتی و بیمه‌ای برای آن در نظر گرفته بود که البته هنوز هم معتبر است. خودروهایی که در این کلاس قرار می‌گرفتند علاوه بر قیمت ارزان، به‌ راحتی در خیابان‌های باریک تردد می‌کردند و دشواری زیادی برای پیدا کردن جای پارک نداشتند.

مشخصات ظاهری و فنی سوبارو 360 

سوبارو 360 با داشتن پنل‌های فایبرگلاس سقف، بدنه مونوکوک (یکپارچه)، سیستم تعلیق عقب مستقل و در صندوق لولادار، در زمان خودش خودروی پیشرفته‌ای محسوب می‌شد. طراحی بدنه، ساده اما دوست‌داشتنی بود و با فرم تا حد امکان جعبه‌ای کابین، تلاش شده بود تا حداکثر استفاده از فضاها صورت بگیرد. سوبارو 360 نیز همچون فولکس‌واگن بیتل و سیتروئن 2CV از پیشرانه‌ جمع‌وجور و ساده‌ای استفاده می‌کرد. موتور دو سیلندر دو زمانه‌ در نظر گرفته شده برای آن فقط 356 سی‌سی حجم داشت و در عقب خودرو قرار می‌گرفت. این تکنولوژی اگرچه ساده بود، اما معایب خاص خودش را هم داشت، مثلا بنزین پیش از ورود به محفظه‌ی احتراق می‌بایست با روغن مخلوط می‌شد و همین یکی از پیچیدگی‌هایی بود که از راندمان موتور می‌کاست و به آلایندگی‌اش اضافه می‌کرد. به همین دلیل در سال 1964 سوبارو سیستم روغن‌کاری اختصاصی‌اش به نام «سوباروماتیک» را معرفی کرد که این فرآیند را به شکل اتوماتیک و ساده‌تر انجام می‌داد.

خودروی محبوب سوبارو با جعبه دنده 3 سرعته‌ دستی روانه‌ بازار شد و با وجود پیشرانه‌ بسیار کوچکی که فقط 16 اسب بخار قدرت داشت، توانست به لطف وزن بسیار سبک (حدود 450 کیلوگرم) از توانایی‌های حرکتی قابل قبولی در مقیاس خودش برخوردار شود. حداکثر سرعت 360 به 96.6 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و به 37 ثانیه زمان برای رسیدن به سرعت 60 کیلومتر بر ساعت احتیاج داشت. این آمار در کنار مصرف سوخت 3.7 لیتری اعلام شده توسط سوبارو (که در گزارش منتشرشده توسط مجله‌ی Consumer Report غیر واقعی خوانده شد و با مصرف 9.4 لیتری در شهر و 6.7 لیتری در جاده تصحیح شد) و البته قیمت ارزان و معافیت‌های دولتی، سوبارو 360 را به خودرویی محبوب تبدیل کرد.
وقتی سوبارو 360 در سال 1958 وارد بازار شد، تنها بدنه‌ هاچ‌بک سه‌در آن قابل خرید بود، اما با توجه به محبوبیت بالایی که در همان بدو ورود به دست آورد، سوبارو تدارک نمونه‌های استیشن‌واگن (که با پسوند custom شناخته می‌شد)، کانورتیبل و نمونه‌های اسپرت آن را هم دید.

آغاز صادرات سوبارو 360

سه سال بعد از ورود 360، اولین تجربه‌ی صادرات آن اتفاق افتاد. تاجری استرالیایی تعدادی از آن‌ها را خریداری کرد و با خود به کشورش برد، اما نمونه‌های صادر شده مشکل داغ کردن داشتند و این مساله باعث نارضایتی خریداران شد. بعد از این تجربه تلخ، سوبارو برنامه صادرات به آمریکا را تدارک دید. 360 به دلیل وزن بسیار پایین‌اش از قوانین محدودکننده‌ ایالات متحده آمریکا مستثنی بود و همین فرصت خوبی را به طرف ژاپنی می‌داد تا خودش را در مهم‌ترین بازار خودرو جهان مطرح کند. تاجری به نام مالکوم بریکلین واسطه شد و حدود 10 هزار دستگاه 360 با قیمت 1297 دلار روانه‌ آمریکا شدند. اما مجله‌های آمریکایی به این کوچک‌اندام ژاپنی روی خوش نشان ندادند. از نظر آن‌ها 360 فاقد ایمنی و قدرت لازم بود و گرچه از نظر قانونی احتیاجی به گذراندن تست‌های ایمنی نداشت، اما در برخورد با خودروهای سنگین و درشت ‌جثه‌ آمریکایی، بسیار آسیب‌پذیر بود.
سوبارو 360 به ویژه در سال‌های ابتدایی معرفی‌اش بسیار محبوب بود و در مجموع 392 هزار دستگاه از آن خط تولید کارخانه را ترک کرد. با این‌حال هم در بازارهای صادراتی و هم در خود ژاپن، با بهبود اوضاع اقتصادی پس از جنگ، مردم رفته رفته به دنبال خودرویی مجهزتر، قدرتمندتر و پیشرفته‌تر بودند. تلاش‌های سوبارو برای ارائه‌ موتوری قدرتمندتر (25 اسب بخار و نمونه‌ای دوکابراتوری با 36 اسب بخار قدرت) هم نمی‌توانست جوابگوی این نیازها باشد؛ به ویژه که نزدیک به یک دهه از معرفی 360 می‌گذشت. به این ترتیب تولید این مدل در سال1971 پایان یافت تا جای خود را به نمونه‌ مجهزتر R2 بدهد.

اگر علاقمند به مطالعه تاریخچه صنعت خودرو هستید، تحریریه اتومبیل فارسی در بخش " اتومبیل کلاسیک " گفتنی‌های جالبی برای شما دارد.