اگر یادی از سال‌های قبل از شروع تحریم‌ها کنیم و مروری کوتاه بر برندهای رنگارنگ وارداتی و مونتاژی داشته باشیم، حتما اس‌یووی اخموی جمع‌وجوری که جذابیت‌های جوانانه‌ی خاص خودش را داشت به خاطر می‌آوریم. خودرویی که کف بازار به «جیپ کوراندو» هم معروف شده بود و البته که هیچ‌وقت «جیپ» اصلی نمی‌شد، اما به اعتبار برادر خوش‌نامش «موسو» کوراندو هم توانست در بازار رقابتی آن روزها جایی برای خودش دست‌وپا کند.
حال که این محصول در بازار ایران نیز به صورت یک محصول مونتاژی در دسترس مشتریان است، خالی از لطف نیست که در این نوشتار تجربه‌ مجله‌ معتبر اتواکسپرس انگلستان را از آزمایش طولانی‌مدت SUV کوچک بخوانیم که در قالب سه گزارش جمع آوری شده است.

مسافت طی شده کلی در مجموع سه گزارش: ۴۰۰۲ کیلومتر

مصرف سوخت: ۹.۵ لیتر در صد کیلومتر

هیوندای و کیا از اول به شهرت و محبوبیت این روزهایشان در انگلستان نبوده‌اند. آن‌ها سخت کار کردند تا برای خودشان حسن شهرتی دست‌وپا کنند و به دوام و کیفیت شناخته شوند. حالا آیا دیگر خودروساز اهل کره، سانگ‌یانگ می‌تواند همان راه را برود؟

محصولات سانگ‌یانگ مدام در حال بهتر شدن هستند. فضای داخلی از مد افتاده و استایل‌های عجیب و غریب بعضی از مدل‌های اول‌شان دارد کنار گذاشته می‌شود. ادعای بحث‌برانگیزی است، اما بهترین خودروی این برند کوراندوی نسل جدید است.

بیایید از نکات منفی شروع کنیم. اول اینکه خودروی اصلی این رقابت به خاطر خراب شدن باتری با خودروی دیگری جایگزین شد. مشکل باتری هیچ‌وقت حل نشد، پس یک خودروی جدید در اختیار گرفتیم که هیچ‌وقت بعد از آن به مشکل برنخورد، اما به هرحال روی اعتماد من تأثیر گذاشت.

بعد نوبت به موتور می‌رسد. پیشرانه‌ی ۱.۵ لیتری توربو با ۱۶۱ اسب بخار قدرت خوبی تولید می‌کند، اما انگار مربوط به دورانی است که دیگر عمر آن سر رسیده است. با اینکه واقعا کم‌صدا و در رانندگی‌های شهری نرم است، اما موقع شتابگیری کمی پر سروصدا می‌شود و گاهی احساس می‌کنیم کم آورده است. از همه مهم‌تر مشکل مصرف سوخت است. من خیلی سعی کردم تا بتوانم مصرف را به زیر ۹.۵ لیتر در صد کیلومتر برسانم. با در نظر گرفتن اینکه این مدل فقط دو چرخ متحرک دارد، دیدن اینکه مدام مجبور به رفتن به پمپ بنزین بودم ناامیدکننده بود. مطمئنا این لکه‌ی سیاهی برای کوراندو نسبت به رقبایش محسوب می‌شود، خصوصاً نسبت به اشکودا کاروکی که قبلا تست کرده بودیم و رقم قابل احترام ۷.۵ لیتر در صد کیلومتر را مصرف می‌کرد.

با همه‌ی این‌ها خبر خوب این است که کوراندو شاهدی است برای جهش بزرگ شرکت‌ سازنده‌اش به سوی موفقیت. فضای چشمگیری که این خودرو دارد برای افرادی مثل من با دو بچه فوق‌العاده است. اول فکر می‌کردم چون از ب‌ام‌و سری ۱ سراغ کوراندو رفته‌ام این‌قدر بزرگ احساسش می‌کنم، اما همسایه‌ام رنو قاجار دارد و کوراندو آن را هم به‌راحتی از میدان به در می‌کند. کوراندو هرچیزی که داخلش بگذارید، چه کیف، چمدان و... را می‌بلعد و علاوه بر آن فضای کافی برای پاها در ردیف عقب هم دارد.

کیفیت کابین سورپرایز دلچسبی است که خیلی فراتر از آن چیزی است که انتظارش را داشتم. البته که در حد و اندازه‌های ب‌ام‌و نیست، اما قرار هم نبود که برند سانگ‌یانگ ب‌ام‌و را به عنوان رقیب خودش هدف قرار دهد.

آپشن‌هایی که روی این خودرو نصب هستند هم فوق‌العاده‌اند. از ورود بدون کلید گرفته تا صندلی‌های گرم و سردشونده و دوربین عقبی که بیشتر از بسیاری از خودروهایی که امتحان کرده‌ام دید دارد و نقاط کور را پوشش می‌دهد.

سانگ‌یانگ کوراندو: گزارش سوم

مسافت طی شده در گزارش سوم: 2111
مصرف سوخت: ۹ لیتر در صد کیلومتر

اولین‌بار چندین ماه پیش بود که یک کوراندو را برای تست تحویل گرفتم، اما قضیه به منع تردد دوران کرونا خورد و خودرو به خاطر خراب شدن باتری‌اش توی نمایندگی سانگ‌یانگ گیر افتاد. وقتی بالاخره تحویلش گرفتم، بعد از چند بار شارژ شدن ظرف چند روز، دوباره جن‌ها به جان باتری افتادند و مجبور شدیم برای همیشه آن را به نمایندگی برگردانیم و جایش سوییچ یک تیوولی را بگیریم. علت مشکل باتری هم هیچ‌وقت مشخص نشد.

نمی‌خواهم دروغ بگویم، اما هربار که می‌خواهم خودروی تازه را روشن کنم، توی ذهنم کمی احساس نگرانی می‌کنم. با این‌حال کوراندوی تازه بی‌ایراد ظاهر شده و کم‌کم دارم مطمئن می‌شوم که این یکی قرار نیست قال‌مان بگذارد.

حالا که مدتی است با این خودرو وقت می‌گذرانم به نظرم مهم‌ترین ویژگی‌هایی که باعث فروش کوراندو شده‌اند دارند خودشان را نشان می‌دهند. اول، کاربردی بودن آن است. این خودروی بزرگی است که خیلی از کراس‌اوورهای رقیبش را در ابعاد بیرونی و فضای داخلی شکست می‌دهد که معنی‌اش برای من این است که وقتی با همسر و بچه‌هایم به سفر می‌رویم، بیش از نیازمان فضا در اختیار داریم. سفر اخیرمان به گلوسسترشایر قابلیت‌های حمل بار کوراندو را محک زد. کوراندو همه‌ی بارمان- حتی کالسکه و کت مسافرتی- را در خودش بلعید و تازه کمی هم فضا باقی ماند.

موتور ۱.۵ لیتری توربوی بنزینی مایه‌ی خرسندی است چون هم ساکت است و هم در رانندگی‌های اطراف شهر نرم و روان. فقط موقع شتاب‌گیری است که میزان صدا قابل توجه است، اما حتی در این حالت هم به هیچ‌وجه ناراحت‌کننده نیست.

توانایی حرکتی هم سورپرایز دیگری است. من فکر می‌کردم موتور شروع به جان کندن کند چون شتاب صفر تا صد کوراندوی بنزینی ۱۲ ثانیه است، اما در طول استفاده‌ی روزمره اوضاع خیلی بهتر است. کوراندو با این موتور چندان سریع نیست، اما هیچ‌وقت هم احساس ضعف نمی‌دهد.

مصرف سوخت کمی جای نگرانی دارد. با اینکه میانگین مصرف سوخت من ۹.۱ لیتر در صد کیلومتر بود، اما باک نسبتا کوچک ۵۰ لیتری نیاز به مراجعه‌ی مداوم به پمپ بنزین را زیاد می‌کند. اگر قصد طی مسافت‌های طولانی را دارید، موتور ۱.۵ لیتری دیزل با مصرف ادعایی ۶.۹ لیتر گزینه‌ی بهتری است، هرچند که وقتی آزمایشش کردیم پر سروصدا و کسالت‌آور بود.

مدل‌های تاپ کوراندو با نام Ultimate که مثل خودروی زیر پای ماست، تجهیزات مفیدی دارند. من از کروز کنترل، دوربین دید عقب و در برقی صندوق، استفاده‌ی زیادی کردم و به نظرم مانیتور ۱۰.۲۵ اینچی دیجیتال کابین هم جالب است و راحت می‌شود تنظیمش کرد.

یکی از امکاناتی که قبلا در گذشته خیلی تجربه‌اش نکرده بودم، صندلی‌های تهویه‌دار بود که البته بیشتر در روزهای تابستانی به کار می‌آیند و واقعا هم مؤثر بودند. قابلیت گرم‌شوندگی را هم باید در آینده و شروع فصل سرما امتحان کرد.

سانگ‌یانگ کوراندو Ultimate: گزارش دوم

سانگ‌یانگ کوراندوی جدید دنیایی متفاوت از نسل قبلی است و تغییرات خوبی را تجربه کرده و کیفیت‌ فضای داخلی‌اش هم سورپرایزی لذت‌بخش است، اما کاش وقتی پشت فرمانش می‌نشستم هم کمی لذت‌بخش‌تر بود.

مسافت طی شده درگزارش دوم: 1100
مصرف سوخت: ۷.۶ لیتر در صد کیلومتر

بالاخره سویچ سانگ‌یانگ کوراندویی که در یکی از تست‌های اتواکسپرس امتحانش کرده بودم به دستم رسید. مدتی منتظر این خودرو بودم چون توی گاراژ سانگ‌یانگ گیر کرده بود و به خاطر محدودیت‌های تردد کرونا هم نمی‌شد بیرونش کشید. حالا کوراندو آمده و نمی‌توانم بیشتر از این خودم را منتظر بگذارم.

دلیل اصلی اینکه این‌قدر منتظر کوراندو بودم این است که در طول شش ماه گذشته یک ب‌ام‌و سری ۱ می‌راندم که هرچند رانندگی لذت‌بخشی داشت اما با اضافه‌شدن فرزند تازه‌ام به خانواده، نیاز به فضای بیشتر و یک اس‌یووی جمع‌وجور داشتم.

سری ۱ من را از بابت فضایی که داشت شگفت‌زده کرد اما به هیچ‌وجه نمی‌شود آن را از این لحاظ با کوراندو مقایسه کرد. برای همسر باردار من سوار و پیاده‌شدن از سانگ‌یانگ خیلی راحت‌تر بود و وقتی فرزند دومم به دنیا آمد، جا دادن دو تا صندلی کودک در فضای جادارتر کوراندو خیلی راحت‌تر بود.

وقتی همسرم برای اولین بار سوار کوراندو شد و روی صندلی‌های راحتش نشست لبخند پت‌وپهنی روی صورتش نشست. فضای بیشتر به این معنی بود که می‌تواند پشتی صندلی را بیشتر تا کند و بیش از پیش احساس راحتی کند. فضای بار ۵۵۱ لیتری (۱۲۴۸ لیتر با صندلی‌های عقب خوابانده شده) خیلی راحت رقبایی مثل نیسان قشقایی (۴۳۰ لیتر)، رنو قاجار (۴۷۲ لیتر) و سئات آتکا (۵۱۰ لیتر) را از میدان به در می‌کند. حتما می‌دانید که ب‌ام‌و سری ۱ فقط ۳۸۰ لیتر گنجایش بار دارد.

شروع قیمت کوراندو از ۲۰ هزار پوند است، اما نمونه‌ی مجهز Ultimate ما بیش از ۲۸ هزار پوند قیمت دارد. هرچند این قیمت ممکن است گران به نظر برسد، اما کوراندو در این رده‌ی تجهیزاتی کلی امکانات دارد و به زحمت چیزی را از قلم انداخته. تجهیزات لوکسی چون صندلی‌های چرمی برقی خنک‌شونده و گرم‌شونده، فرمان گرم‌شونده، دوربین دید عقب، اپل کارپلی و اتصال اتوماتیک اندروید، چراغ‌های LED، رینگ‌های ۱۹ اینچی و کلی، کلی تجهیزات دیگر. قبول! متریال بعضی از بخش‌های کابین ارزان است اما در کل جایی لذت‌بخش برای بودن است.

من چند تا عکس از داخل کوراندو را به دوست‌ها و فامیل ارسال کردم و همه‌شان از لوکس بودن خودرو تعجب کردند. فکر می‌کنم برای همین است که شرکت از شعار تبلیغاتی «به شکل شگفت‌انگیزی سانگ‌یانگ» استفاده کرده است.

یک‌جا که کوراندو در آن کاملا خوب نیست همان سواری‌اش است. اگرچه هنوز نمی‌توانم یک تست کامل روی کوراندو انجام بدهم، اما خیلی زود متوجه شدم به اندازه‌ی بعضی از اس‌یووی‌های تندوتیز روحیه‌ی ماجراجویی ندارد. کلی تکان‌های گهواره‌ای در مانورها ایجاد می‌شود که باعث شده آن جوری که دوست دارم نتوانم از کوراندو سواری بگیرم. مطمئنا نباید توقع عملکردی مشابه هاچ‌بک‌های داغ را از یک اس‌یووی داشت، اما خیلی از رقبای کوراندو هم از این لحاظ بهتر هستند.

موتور ۱.۵ لیتری GDI بنزینی توربو با ۱۶۱ اسب بخار، به‌اندازه‌ی کافی قدرت تولید می‌کند اما با ۲۸۰ نیوتون‌متر کمبود گشتاور احساس می‌شود. خودرو سریع نیست و ۱۲ ثانیه طول می‌کشد تا از صفر به صد کیلومتر بر ساعت برسد. کمبود قدرت در محدوده‌ی شهر خیلی احساس نمی‌شود، اما وقتی پا به پیست می‌گذارید آرزو می‌کنید ای کاش این توان کمی بیشتر بود.

با اینکه کوراندو در بحث قدرت و توانایی‌های حرکتی آدم را ناامید می‌کند اما این به معنای آرامشی است که در طول رانندگی با ان حاکم است. من که متوجه شدم دیگر برای رسیدن به مقصد عجله نمی‌کنم.

سانگ‌یانگ کوراندو Ultimate: گزارش اول

پنچری به کنار، اما سانگ‌یانگ کوراندو شروعی پرقدرت در تست ما داشت. کوراندو جدیدترین خودروی ناوگان اتواکسپرس است و من قرار است قبل از شروع محدودیت‌های تردد کرونایی، با آن رانندگی کنم.

اولین مواجهه‌ی من با سیستم ناوبری خودرو خوب بود، چرا اعداد و حروف دیجیتالی را می‌شود راحت خواند و باهاشان کار کرد و وصل شدن گوشی‌ام به اندروید اتو هم به سادگی انجام شد. داخل کابین هم به جز چند قطعه‌ی پلاستیکی ارزان، از متریال‌های باکیفیت و گران‌قیمتی استفاده شده. به علاوه نورپردازی ملایم هم فضای داخل را شسته‌رفته نشان می‌دهد.

پیشرانه بنزینی ۱۶۱ اسب بخاری آن‌قدرها قوی نیست اما برای رانندگی در شهر منحنی قدرت ملایم و قابل قبولی دارد و گیربکس شش سرعته‌ی اتوماتیکش هم به‌ اندازه‌ی کافی نرم و روان است. در سرعت‌های بالاتر و با فشار بیشتر پدال گاز، موتور کمی زمخت می‌شود، پس بهتر است که آرام نگهش داریم.

طبع خونسردانه‌ی موتور با هندلینگ هم ادامه پیدا می‌کند که البته مشخصه‌ی معمول خودروهای این کلاس است. چسبندگی خودرو بسیار خوب است اما فرمان بی‌احساس و کمی بازی بدنه (بادی رول) به این معناست که سواری چندان جذابی ندارد.

فقط دو هفته وقت گذراندن با کوراندو قبل از شروع محدودیت‌های تردد کرونایی انگلستان کافی بود تا از پس هر چالشی که ازش می‌خواستم بربیاید. وقتی مالک دو خودروی قدیمی باشی که مدام نیاز به قطعات یدکی دارند، قدر فضای بار ۵۵۱ لیتری کوراندو را می‌دانی که می‌بینی برای لاستیک یدک ب‌ام‌و سری ۵ و تمام متعلقات مورد نیازش جا دارد.

وقت‌گذرانی کوتاه ما با سانگ‌یانگ بی‌اتفاق هم نبود: کسی که ماشینش پنچر شده بود را در جاده سوار کردیم و این باعث شد مهم‌ترین دغدغه‌ی دهنی‌ام در مورد کوراندو را به یاد بیاورم: نداشتن لاستیک زاپاس که حتی به عنوان آپشن هم آن را ارائه نکرده‌اند.

حکم نهایی و پایان

سانگ‌یانگ کوراندو بازیگری جدی در رده‌ی اس‌یووی‌های متوسط است و نباید به آن بی‌توجهی کرد. نمی‌توانم انکار کنم که این خودرو برای من هم خاطرات خوب ساخت و هم خاطرات بد، اما علی‌رغم مشکلات اولیه با باتری که باعث شد نگاهم به این خودرو تحت تأثیر قرار بگیرد، در مجموع از اینکه باید آزمایش را تمام و ترکش کنم ناراحتم.