جمال گورسِل، رئیس جمهور ترکیه در ابتدای دهه 60 میلادی که از دریافت چند دستگاه اتوبوس در ازای چند کشتی پنبه شدیدا ناراحت بود، یک روز در سال 61 کنگره صنعت خودروی ترکیه را افتتاح می‌کند تا ترکیه را به سمت صنعتی شدن پیش ببرد. او سپس می‌خواهد مردم کشورش از خودروهای بومی ترکیه استفاده کنند و این شروع ماجرایی است که سال‌ها در ذهن مردم ترکیه می‌ماند.

یک ماه پس از آن سخنرانی تاثیرگذار، 24 مهندس استخدام می‌شوند تا در مدت چهار ماه نخستین خودروی ملی ترکیه را برای روز جشن ملی ترکیه آماده کنند. سرانجام چهار نمونه پروتوتایپ برای آن روز آماده می‌شود و یک دستگاه از آن‌ها برای استفاده رئیس جمهور به رنگ سیاه در می‌آید. زمان‌بندی تولید دِوریم _در ترکی به معنای انقلاب_ به اندازه‌ای فشرده بود که پرداخت رنگ خودروی در نظر گرفته شده برای رئیس جمهور در مسیر اسکیشهیر به آنکارا و در قطار صورت می‌گیرد و برای ایمنی بیش‌تر کارگران و پر کردن باک با بنزین اکتان بالا که تنها در آنکارا یافت می‌شد، خودروها با بنزینی اندک جا به جا می‌شوند.

در نهایت روز مراسم و پیش از این که خودروها دوباره سوخت‌گیری شوند، جمال گورسل برای افتتاح مراسم جشن ملی سوار بر دِوریم سیاه رنگ به سمت مقبره آتاتورک حرکت می‌کند، اما تنها پس از پیمودن 100 متر خودرو خاموش می‌شود و رئیس جمهور با خودروی کرم رنگ به مسیر خود ادامه می‌دهد. هرچند خودروی سیاه رنگ نیز بعد از رفع مشکل به مراسم رسید، اما تیتر روزنامه‌های فردا همگی به خراب شدن دوریم پس صد متر راه رفتن اشاره داشت و این موضوع سال‌ها دستمایه طنز و بذله‌گویی شد.

حالا تصور کنید، 60 سال پس این ماجرا و در زمانی که شبکه‌های اجتماعی امانی برای اشتباه کردن باقی نگذاشته‌اند، اتفاقی مشابه در ایران رخ داده و خودروی جدید ایران خودرو حین نمایش برای وزیر صنعت نه تنها روشن نشده، بلکه نمونه دیگر آن با چراخ سوخته به نمایش در آمده است. هر چند ایران خودرو با انتشار یک بیانیه به دنبال توجیه این ماجرا است، اما شبکه‌های اجتماعی مسیر خود را بی‌توجه به این موضوع طی می‌کنند.

تمام این بی سلیقگی‌ها حین نمایش رسمی ایکو تارا در حالی رخ می‌دهد که رسانه‌های تخصصی خودرو در ایران بارها به وضعیت بد تردد پروتوتایپ‌های تارا بدون استتار در خیابان‌های شهر واکنش نشان داده‌اند. نتیجه این کج سلیقگی‌ها در ارائه محصول جدید آسیب شدیدی است که به تصویر ذهنی مخاطب‌ها از صنعت خودروی ایران وارد می‌کند. هر چند در چند دهه گذشته هیچ گام موثری برای بهبود این تصویر ذهنی برداسته نشده، اما دست کم می‌توان از شدت این تخریب کاست.
امروزه کم‌تر کسی است که به خودرویی که ابتدا روی پاره آجر به نمایش در می‌آید و پس از آن به ضعف‌های پوشیده نشده در خیابان تردد می‌کند و نسخه‌های نهایی آن با نقص‌های فنی مشهود رونمایی می‌شود، اعتماد کند.