در سال 1913 شرکت Galion Allsteel Body در آمریکا بنیان‌گذاری شد. این شرکت در زمینه ساخت خودرو‌های تجاری مشغول به فعالیت بود، که به عنوان اولین پیشگام ساخت خودروهای کار و تجاری در بازار آمریکا شناخته می‌شد. این شرکت فعالیت خود را در سال 1917با اولین محصول فورد که مدل T بود آغاز کرد. شرکت GalionAllsteel Body با به دست آوردن بخشی از سهم بازار در حوزه خودروهای کار و تجاری، توانست نام خود را به عنوان اولین سازنده وانت و کامیون در آمریکا ثبت کند. اکنون پس از گذشت یک قرن، وانت‌ها و کامیون‌ها به عنوان یکی از مهم‌ترین خودرو‌ها در جا‌به‌جایی‌ها و ترانزیت کالا‌ ایفای نقش می‌کنند. استقبال مردم و شرکت‌ها از وانت‌ها، به دلیل قابلیت‌های منحصر به فردشان به اندازه‌ای چشم‌گیر شد که تولید وانت بارها در دستور کار بیش‌تر خودروسازها قرار گرفت، حتی خودروسازانی که در طول تاریخ حیاتشان، یک‌بار هم وانت بار نساخته بودند. در این نوشتار به سراغ تنها وانت آپاچی مدل 1956 با حوض بار کوچک (دم کوتاه) می‌رویم تا ببینیم این خودرو با طول عمری بیش از 6 دهه چه توانایی‌هایی دارد.

تاریخچه
دهه 50 زمان بسیار خاصی برای اتومبیل‌های آمریکایی بود. سطوح کرومی، فندرهای بزرگ، چرخ‌های باریک و ویژگی‌های آینده‌نگرانه‌ای که به شدت محبوب بودند. شورولت به لطف محصولات پرفروشی مثل بل ایر 1956، شاید یکی از مهم‌ترین برندهای آن دوره محسوب می‌شد. شورولت تسک فورس (Task Force) در 1955، پیکاپ‌های جدیدی را معرفی کرد که از تمام ویژگی‌های مورد نیاز یک پیکاپ، افزون بر شاسی بسیار قدرتمندی بهره می‌بردند. این مجموعه قرار بود جای سری ادونس دیزاین (Advance Design) را بگیرد و این کار را به درستی انجام داد.
شورولت تسک فورس با زبان طراحی جدیدی عرضه شد که منعکس‌کننده زبان طراحی خودروهای سواری این برند بود. تسک فورس همچنین ویژگی‌ها و تجهیزاتی مثل فضای داخلی بزرگ، جعبه‌دنده اتوماتیک انتخابی، فرمان و ترمزهای برقی و سیستم الکتریکی 12 ولتی را معرفی کرد که در سگمنت پیکاپ‌ها بی‌سابقه بود. فهرست نوآوری‌های خودرو البته به همین‌ها ختم نمی‌شد، بلکه 1955 اولین سالی بود که پیشرانه افسانه‌ای V8 بلوک سیلندر کوچک شورولت معرفی می‌شد. این پیشرانه 4.3 لیتری، اولین پیشرانه V8 شورولت در یک پیکاپ بود.
پیکاپ‌های تسک فورس از سال 1955 تا 1959 که سری آپاچی جای آن را گرفت، ادامه یافت. آپاچی هم دنباله‌روی مسیر رو به پیشرفت مجموعه‌های پیشین بود و تولید آن‌ها به عنوان محبوب‌ترین پیکاپ‌های شورولت تا سال 1999 که خط تریم سیلورادو به صورت رسمی معرفی شد، ادامه داشت.
در سال 1956 بود که شورولت پیکاپی را که می‌بینید، تولید کرد. این مدل 3100 نه از پیشرانه V8، بلکه از پیشرانه محبوب شورولت در آن زمان یعنی مدل 235 تریفت‌مستر 6 سیلندر خطی با جعبه‌دنده 4 سرعت دستی بهره می‌برد.

بررسی نمای بیرونی
اندازه بزرگ بدنه، گلگیر‌های پف کرده، جلوپنجره‌ای عریض و طویل، در نگاه نخست جلب توجه می‌کند. در نمای رو‌به‌رو جلو پنچره‌ای بزرگ، به همراه ابرویی‌های بالا چراغ‌ها چهره‌ای تهاجمی و خشن به این بخش بخشیده است. مکمل این بخش کاپوتی عضلانی با حجم‌های اغراق شده است که در کنار شیشه‌ای بزرگ خم‌دار با قوسی زیبا، از آن یک خودروی کلاسیک تمام عیار ساخته است. در بخش کناری نیز شورولت سعی بر آن داشته این بخش را نیز همچون بخش جلویی، عضلانی جلوه دهد. با رسیدن به بخش بار و بخش انتهایی خودرو، حس طراحی یک وانت دهه شصتی ملموس‌تر می‌شود. گلگیرهایی بزرگ و عضلانی که با ترکیب پله‌ای در حد فاصل کابین و قسمت بار قرار گرفته صحنه‌ای چشم‌نواز را ساخته است. رینگ‌های 15 اینچی لبه دار سفید، با رنگ‌آبی بدنه و دماغه سفید نقره‌ای خودرو کاملا هماهنگ بوده و شعله‌های نقاشی شده روی کاپوت و ارتفاع کم خودرو با زمین حسی از قدرت و اسپرت بودن آپاچی را تداعی می‌کند.

بررسی کابین
داشبوردی از جنس فلز با طرحی ساده، اما جذاب که هم ‌رنگ بدنه در کابین جا خوش کرده است. آپاچی 3100 نیز مانند دیگر نیاکان و رقبای خود از نظر طراحی داشبورد و فضای داخلی اندکی دچار ضعف است. در مقایسه با طراحی‌های بدنه، طرح‌های داخلی بیش‌تر خودروسازان آمریکایی، با اندکی بی‌حوصلگی انجام شده، گویا طراحان آنقدر وسواس در طراحی بدنه به خرج داده‌اند که در زمان طراحی فضای داخلی، خسته شده‌اند. اما نکته بسیار جالب این بخش، وجود پله‌ای است که به هنگام باز کردن در دیده می‌شود که افزون بر جذابیت بصری، کمک شایانی برای ورود و خروج از کابین 3100 کرده است. صندلی‌های دو تکه نسبتا راحت بوده و فضای پا برای سرنشینان مناسب است. طراحی پنل نشانگرها آپاچی 3100 نقطه عطف طراحی داخلی آن است. نشانگرهای دوار در قابی مثلث شکل، حس اسپرتی را به راننده القا می‌کند. تجهیزات دیگر نیز که فلزی هستند، تکمیل کننده این بخش هستند.

پشت فرمان آپاچی

پیشرانه 350 اینچ مکعبی آپاچی مورد بررسی ما، تا دندان مسلح شده است. این پیشرانه 8 سیلندر با سیستم سوخت‌رسانی کاربراتور ساخت هالی با کد 750، مانیفولد Edelbrock، هدرز و کیت تنفس، سیستم برق MSD، پیستون‌های تخت فورج، میل سوپاپ‌ ساخت شرکت Comp و در آخر سرسیلندر Simon است که از آپاچی، وانتی تنومند و قدرتمند ساخته است. جعبه دنده خودکار 4 سرعت اوردایو دار با کد 700 به همراه کیت B&M، ترکیبی مناسب با پیشرانه 350 اینچی است. شتاب اولیه و ثانویه آپاچی به لطف تجهیزات فوق، بسیار مهیج و فراتر از انتظار است.

در پایان
افرادی نیز هستند که به جای خرید یک خودروی به روز و ایده‌آل و صرف هزینه‌ای معقول، جهت خرید خودرویی نو و بی دردسر، به دنبال بازسازی خودروهای قدیمی می‌روند و سال‌ها وقت خود را صرف بازسازی ومرمت این نوع خودروها می‌کند. افزون بر صرف وقت هزینه‌های گزاف روند بازسازی، که گاه می‌تواند به میلیون‌ها تومان برسد که برای این‌گونه افراد که علاقه شدید به خودروهای کلاسیک دارند امری عادی و قابل توجیه است. برای نمونه، مالک شورولت آپاچی مورد بررسی ما، آقای سامان حاج صالح، این اتومبیل را 100 میلیون تومان خریداری کرده و مبلغی بالغ بر 200 میلیون تومان را برای بازسازی و مرمت آن هزینه کرده است.