ابتدای دهه 1990، نزدیک به سه دهه از آغاز رقابت آتشین محصولات قلدر فورد و جنرال‌موتورز می‌گذرد. موستانگ و کامارو مانند گانگسترهای فیلم‌های وسترن بیست و چند سال است که روی یکدیگر آتش گشوده‌اند. حال شرایط نسبت به نیمه دوم دهه 1960 به کلی تغییر کرده است. بحران‌های انرژی سال‌های 1973 و 1979 و به دنبال آن دو شوک عظیم قیمت جهانی نفت پشت سر گذاشته شده‌اند که ضربه‌های سختی به صنعت اتومبیل به ویژه صنعت اتومبیل آمریکا وارد کرده بودند. در دهه 80 و 90 میلادی اگر چه قیمت نفت و به دنبال آن بنزین روند با ثبات‌تری را در پیش گرفته بود اما خودروسازی آمریکا دیگر رمق دهه‌های پیشین را نداشت. در این شرایط بود که اتومبیل‌های ژاپنی و اروپایی به ویژه در بازار آمریکای شمالی، بیش از پیش در آمار فروش خوش درخشیدند. آن سال‌ها مشتریان به خرید اتومبیل‌های جمع‌و‌جورتر متمایل شده بودند و شرکت‌های خودروسازی نیز برای جلب رضایت مشتریان، که در اغلب کشورهای دنیا حیاتشان وابسته به همین رضایت مشتریان است، مجبور به تغییر پلتفرم‌های خود بودند.

شروع به کار نسل چهارم
    سال 1993 فرا می‌رسد و نوبت به هنر نمایی نسل چهارم کامارو. جنرال‌موتورز از نسخه‌ای به‌روزرسانی‌شده از پلتفرم F-body برای توسعه این نسل از کامارو استفاده کرده است. جزئیات بعد از نزدیک به سه دهه بسیار شبیه به نسخه‌های افسانه‌ای نسل اول و دوم هستند. استایل کوپه با چینش 2+2 برای سرنشینان، سقف تی-تاپ یا نسخه کانورتیبل به صورت آپشن در دسترس بود. محور محرک عقب و پیشرانه‌های V6 و V8 پوش‌راد (pushrod) درست مانند دوران طلایی کنار یکدیگر قرار گرفته بودند.
    ژانویه 1993 شورولت کامارو با ظاهری متفاوت معرفی شد. طراحی آن اگر چه نسبت به قبل سعی در عرضه ظاهر رام‌تر و محافظه‌کارانه‌تری دارد، اما این طراحی جدید نتوانسته تا شیطنت ذاتی کامارو را به طور کامل پنهان کند. شرارت از چشم‌های این اتومبیل امریکایی می‌بارد.  در مدل جدید تقریبا خبری از خط‌های تند و شکسته نیست و چراغ‌های مربعی نسل قبلی نیز جای خود را به نمونه‌های بیضی‌شکل داده‌اند. طراحی اتومبیل‌های آمریکایی در دهه 90 میلادی اغلب دچار نوعی سرگردانی شده‌ بودند. در این دوران بود که بیش‌تر این اتومبیل‌ها طراحی‌های به نسبت مایوس‌کننده‌ای را به نمایش می‌گذاشتند، اما از آن جا که این نکته گریبان‌گیر همه اتومبیل‌های آمریکایی شده بود نمی‌توان گلایه چندانی نیز به کامارو نسل چهارم داشت. به نظر می‌رسد یکی از دلایلی که باعث شده بود تا طراحی محصولات آمریکایی از استفاده از حجم‌های مکعبی و خطوط شکسته فاصله گرفته و به سمت وجه‌های ملایم و خطوط سیال متمایل شوند مساله آیرودینامیک و ضریب درگ بود. با توجه به اهمیت پیدا کردن مصرف سوخت اتومبیل‌ها نزد مردم لازم بود تا علاوه بر کاهش وزن، بدنه اتومبیل نیز به گونه‌ای طراحی شود که در مقابل جریان مخالف باد مقاومت کم‌تری از خود نشان دهد.
    برای رسیدن به نقطه مطلوب در بحث مصرف سوخت قسمت‌هایی از بدنه نسل چهارم کامارو از نوعی فایبرگلاس ساخته می‌شد. کامارو جدید برای بخش‌هایی مانند درها، سقف و اسپویلر از فایبرگلاسی که به روش SMC تهیه می‌شود سود می‌برد.

{gallery}Classic/2019/Chevrolet Camaro 4th Gen./1::::0{/gallery}

پیشرانه‌های نسل چهارم کامارو
    شورولت برای نسل جدید کامارو در دهه 90 میلادی گستره قابل توجه‌ای از پیشرانه‌ها را در دسترس خریداران آن قرار داده بود. در پایین‌ترین سطح یک نمونه V6 به حجم 3.4 لیتر و 160 اسب بخار قدرت قرار داشت که به همراه یک جعبه‌دنده دستی 5 سرعته عرضه می‌شد. جعبه‌دنده 4 سرعته خودکار نیز به صورت آپشن برای این پیشرانه قابل انتخاب بود. سال اول عرضه این نسل از کامارو یک پیشرانه قدرت‌مند نیز در فهرست جنرال‌موتورز وجود داشت. در نسخه‌های Z28 کامارو پیشرانه V8‌ LT1 با حجم 5.7 لیتر که قادر به تولید 275 اسب بخار و 441 نیوتن‌متر گشتاور در نظر گرفته شده بود که به طور استاندارد در کنار یک گیربکس اتوماتیک 4 سرعته با کد 4L60 قرار می‌گرفت. البته خریداران می‌توانستند بدون هزینه اضافه‌ای درخواست گیربکس دستی شش سرعته بورگ‌وارنر را داشته باشند.
    در سال 1995 یک پیشرانه 3.8 لیتری V6 به عنوان گزینه پایه برای این نسل از کامارو در نظر گرفته شده و از سال بعد به طور کامل جای نمونه 3.6 لیتری قبلی را گرفت. در سال 1997 تعداد محدودی کاماروی نسل چهارم مجهز به پیشرانه LT4 عرضه شدند که 330 اسب بخار قدرت و 461 نیوتن‌متر گشتاور داشتند. پیشرانه قوی دیگری که در دسترس خریداران این اتومبیل آمریکایی قرار داشت یک نمونه V8 دیگر به حجم 5.7 لیتر با کد LS1 بود.
    کامارو مورد بررسی ما نسخه T-top مجهز به پیشرانه قدرت‌مند LT1 بود که توانایی حرکتی چشم‌گیری را فراهم می‌کرد. موتور هشت سیلندر آمریکایی با غرش خود دوران طلایی ماسل‌کارهای دهه 60 و 70 را در ذهن زنده می‌کرد. اتاق به نسبت سبک و جمع‌و‌جور نسل چهارم کامارو در کنار این پیشرانه قلدر اتومبیلی چابک از آن ساخته است. در توصیف قدرت این کوپه آمریکایی همین بس که کافی است تا اندکی بیش از حد پدال گاز را فشار دهید تا محور محرک عقب این اتومبیل باعث سر خوردن آن و دود شدن لاستیک‌ها شود.

کامارو، ماسل‌کار پرفراز و نشیب
    شورولت کامارو که دو سال پس از فورد موستانگ وارد میدان رقابت شده بود و هیجان دنیای ماشین‌بازها را دو چندان کرده بود در سال 2002 توسط جنرال‌موتورز از خط تولید خارج شد. این غول خودروسازی دیتروتی دلایل توقف تولید کامارو را چنین بر می‌شمرد: "از بین رفتن بازار کوپه‌های اسپرت، ظرفیت محدود کارخانه‌ها و افت فروش". اگر چه کامارو چند سال از گود رقابت به دور بود اما فورد موستانگ همچنان به تاختن در بازار اتومبیل‌های اسپرت ادامه می‌داد. سرانجام در سال 2010، پس از حدود 8 سال دوری از جنگ، کامارو با نسل پنجم که المان‌های ظاهری خود را از مدل‌های افسانه‌ای نسل اول و دوم برگرفته بود بازگشت تا محفل بحث و جدل طرفداران این دو دیترویتی کهنه‌کار باز هم موضوعات داغی برای مطرح کردن داشته باشند.
    در پایان از همکاری مالک اتومبیل آقای حمید حسن‌لو با تیم اتومبیل فارسی سپاس‌گزاریم.

{gallery}Classic/2019/Chevrolet Camaro 4th Gen./2::::0{/gallery}