لامبورگینی در سی‌امین سالگرد تولد مدل افسانه‌ای و ماندگار دیابلو (Diablo) با مروری بر ویژگی‌های این سوپرکار که در سال 1990 وارد بازار شد، یاد و خاطره این مدل را برای علاقه‌مندان زنده کرد.

داستان تولید مدل دیابلو به 5 سال قبل از عرضه آن به بازار یعنی سال 1985 میلادی باز می‌‎گردد. در آن زمان لامبورگینی با توسعه پروژه‌ای که با کد 132 شناسایی می‌شد قصد معرفی یک سوپرکار قدرتمند را برای جایگزینی با مدل کونتاش داشت. طراحی این اتومبیل به مارچلو گاندینی که پیش از این نیز دو مدل قبلی را برای لامبورگینی طراحی کرده بود سپرده شد که البته بعد از خریداری سهام لامبورگینی توسط گروه کرایسلر، به دلیل نارضایتی آن‌ها از طراحی دیابلو، در مرکز طراحی کرایسلر تغییراتی روی آن اعمال شد.

لامبورگینی دیابلو به یک پیشرانه 5.7 لیتری V12 تنفس طبیعی مجهز شد که توانایی تولید 485 اسب بخار قدرت و 580 نیوتن متر گشتاور را داشت. البته در برخی از مدل‌های مسابقه‌ای یا نسخه‌های خاص دیابلو از پیشرانه 6 لیتری نیز استفاده شد. جالب است بدانید که نسخه‌های اولیه دیابلو فاقد سامانه کمکی فرمان و  هرگونه سیستم الکترونیکی کمکی راننده بود اما با این وجود از روکش چرم صندلی‌ها، شیشه‌های برقی، صندلی‌های قابل تنظیم برقی و سیستم تهویه مطبوع بهره می‌برد.

لامبورگینی در سال 1993 نیز مدل دیابلو VT را که به سامانه چهار چرخ محرک مجهز بود معرفی کرد که در این مدل پیشرفت‌های فنی و طراحی لامبورگینی نیز دیده می‌شد. در همین زمان و با فرارسیدن سی‌امین سالگرد تاسیس شرکت لامبورگینی، مدل دیابلو SE30 که توانایی تولید 523 اسب بخار را داشت به عنوان نسخه‌ای خاص از مدل دیابلو به نمایش درآمد. در دسامبر سال 1995 نیز نسخه بدون سقف این مدل به عنوان اولین کانورتیبل 12 سیلندر و تولید انبوه این برند همراه با سامانه چهار چرخ محرک به بازار عرضه شد.

با خرید لامبورگینی توسط آئودی در سال 1999، دیابلو بار دیگر در نسخه‌های VT و VT رودستر ارتقا یافت. این مدل‌ها علاوه بر قدرت بیش‌تر، برای اولین بار به سامانه ترمز  ABS و سیستم بازشدن متغیر سوپاپ‌ها مجهز شدند. 

با ساخت 2،903 دستگاه از مدل ماندگار و پر افتخار دیابلو، سرانجام در سال 2001 لامبورگینی این مدل را بازنشسته کرده و مدل مورسیه‌لاگو جایگزین آن شد.