حالا که خودروسازان دنیا و حکومت‌ها به خاطر گرمایش زمین به برقی شدن خودروها روی آورده‌اند، برخی از سهامداران به دنبال راهکارهایی می‌گردند که بدون تکیه به بنزین، موتورهای درون‌سوز را نجات دهند.

به گزارش پایگاه خبری اتومبیل فارسی به نقل از سایپانیوز، پورشه به خاطر حفظ میراث خود و مخصوصا محصول دیرپا و دوست‌داشتنی ۹۱۱ هم که شده، با همکاری چند شریک از جمله زیمنس انرژی Siemens Energy حدود ۲۴ میلیون دلار برای احداث کارخانه سوخت سنتتیک در مقیاس تجاری در شیلی سرمایه‌گذاری کرده است.

طرح پایلوت آن از سال آینده عملیات خود را آغاز خواهد کرد. ب‌ام‌و هم به طور جداگانه روی کارخانه سوخت‌های مصنوعی سرمایه‌گذاری کرده و برند انگلیسی مک‌لارن هم تا تولید نمونه اولیه موتورهای مخصوص سوخت مصنوعی پیش رفته است.

هدف پورشه این است که در فناوری جدید در کارخانه تولید سوخت مصنوعی با تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن، فرآیند ترکیب هیدروژن با دی‌اکسید کربن هوا و خلق متانول سنتتیک برای سوخت مصنوعی محقق کند. با متانول ایجاد شده امکان پالایش بنزین و گازوئیل و نفت فراهم می‌شود. به نظر این روش پاک و دوستدار محیط زیست به نظر می‌آید، چون فقط به آب احتیاج دارد و باد. البته باید در جواب گفت: شاید. اما تاریخ نشان داده که سوخت‌های مصنوعی حاصل سوزاندن زغال سنگ بوده‌اند.

حتی فناوری تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن و تولید متانول خیلی هم جدید نیست و به سال ۱۹۲۰ باز می‌گردد. شیمی‌دان آلمانی، فرانز فیشر و هانس تروپش متدی ابداع کردند که با حرارت بالا زغال سنگ را به سوخت مایع تبدیل می‌کرد و به فرآیند فیشر-تروپش Fischer-Tropsch process شهرت پیدا کرد. این فرآیند در طول جنگ جهانی دوم سوخت مورد نیاز آلمان را تامین می‌کرد و سال‌های متمادی در کشورهایی مورد استفاده قرار می‌گرفت که به جای ذخایر نفت، ذخایر عظیم زغال سنگ داشتند.

در سال‌های اخیر علاوه بر زغال سنگ، گاز طبیعی، زباله‌های زیستی یا حتی خود دی اکسید کربن هم در این فرآیند مورد استفاده قرار گرفته است. پورشه هم می‌خواهد دی اکسید کربن اتمسفر را مورد استفاده قرار دهد. برای این کار به دمای هزار و ۸۰۰ درجه نیاز است که دی‌اکسید‌کربن هوا را به مولکول‌های مونواکسید کربن تبدیل کند. مونواکسید کربن آن وقت می‌تواند با هیدروژن ترکیب شده و زنجیره هیدروکربنی مثل متانول به وجود آورد.

البته برخی اعتقاد دارند که این فناوری ارزش پیگیری ندارد. گروه لابی‌گر اروپایی «حمل‌ونقل و محیط زیست» Transport & Environment که علاقه زیادی به برقی شدن حمل‌ونقل دارد، منافع حاصل از سوخت‌های مصنوعی را «سراب» توصیف کرده و اعتقاد دارد که قانون‌گذاران باید استانداردهای دی‌اکسیدکربن را بر اساس آلاینده‌های اگزوز خودروها وضع کنند.

عده‌ای دیگر از منتقدان هم می‌گویند که سوخت‌های مصنوعی، محصول گذشته است و به درد آینده نمی‌خورد. مهم‌ترین انتقادی که وارد است استفاده از سوخت‌های فسیلی و گاز طبیعی در این کارخانه‌ها است. استخراج زغال سنگ و گاز طبیعی به قدر کافی در ایجاد گازهای گلخانه‌ای تاثیر منفی دارد.

در سال ۲۰۱۲ محققان دانشگاه پرینستون گزارش دادند که استفاده از سوخت‌های مصنوعی تا ۵۰ درصد در کاهش گازهای گلخانه‌ای خودروها موثر است. اما واقعیت این است که تغییر پالایشگاه برای ایجاد سوخت‌های مصنوعی به ۳۰ تا ۴۰ سال زمان و سرمایه‌گذاری بیش از هزار میلیارد دلار نیاز دارد. پورشه هم صادقانه اعتراف می‌کند که سوخت‌های سنتتیک محدودیت‌هایی دارند.

الیور بلوم، مدیرعامل پورشه هم هنگام معرفی این کارخانه گفت: «هدف اصلی ما برقی شدن حمل‌ونقل باقی می‌ماند. برقی شدن، آینده خودروها است. باید با تاکید گفته شود که هدف ما از تولید سوخت‌های مصنوعی به هیچ عنوان سوخت جایگزین بنزین نیست، بلکه به نوعی متنوع کردن سبد گزینه‌ها در قوای محرکه برقی است.»