پس از گذشت نزدیک به شش سال از رونمایی کانسپت، سرانجام نخستین نسخه تولیدی از خودروی سوپراسپرت دتوماسو P72 به مرحله نهایی رسید و به مشتریان تحویل داده شد؛ اتفاقی که بر مسیری طولانی و پرچالش پایان داد، اما نتیجه نهایی آن‌قدر چشمگیر است که به‌سادگی می‌توان گذر زمان را نادیده گرفت.

مشخصات ظاهری دتوماسو P72

طراحی دتوماسو P72 تقریباً بدون تغییر نسبت به کانسپتی که در فستیوال سرعت گودوود در سال ۲۰۱۹ رونمایی شد، حفظ شده است. خطوط سیال و فرم کم‌ارتفاع بدنه، با حال‌وهوای کلاسیک و الهام‌گرفته از دهه‌های گذشته، همان‌گونه که در ابتدا تحسین بسیاری را برانگیخت، همچنان حفظ شده‌اند. تفاوت‌های اندکی در مقایسه با نمونه کانسپت دیده می‌شود، از جمله برش‌های کاربردی روی پنجره‌ها و طراحی جدید دیفیوزر عقب که یا به بهبود آیرودینامیک کمک می‌کند یا دست‌کم ظاهر تهاجمی‌تری به خودرو می‌دهد.

دتوماسو P72 به‌ نحوی به عنوان جانشینی برای مدل مسابقه‌ای De Tomaso P70 از سال ۱۹۶۵ معرفی شده است؛ خودرویی که توسط آلخاندرو دتوماسو و کارول شلبی طراحی شده بود. با این حال، بسیاری از ناظران شباهت‌هایی میان P72 و دیگر اسطوره‌های ایتالیایی آن دوران می‌بینند؛ از جمله فراری 330 P3 مدل ۱۹۶۶ و آلفارومئو 33 استراداله مدل ۱۹۶۷.

در کابین، خبری از نمایشگرهای دیجیتال یا پنل‌های لمسی نیست. برخلاف رویه‌ای که امروزه در صنعت خودرو دیده می‌شود، دتوماسو تصمیم گرفته تا لذت مکانیکی بودن را حفظ کند. در این خودرو، همه‌چیز از طریق کلیدهای آنالوگ و سویچ‌های چرخشی کنترل می‌شود، تا تجربه‌ای واقعی، کلاسیک و در عین حال لوکس را به راننده منتقل کند.

از رنگ‌های بدنه با حال‌وهوای میراث برند گرفته تا نسخه‌های تمام کربن یا تریم داخلی با چرم دست‌دوز و فلزات ماشین‌کاری‌شده، گزینه‌های شخصی‌سازی زیادی برای P72 در نظر گرفته شده‌اند. نمونه‌ای که در تصاویر دیده می‌شود، بدنه‌ای سفید با تزئینات مسی‌رنگ دارد، رینگ‌هایی با همان تناژ که احتمالاً ارزششان از خودروی بسیاری از مردم بیشتر است، و دارای کابینی مزین به چرم کرم‌رنگ، قطعات مسی و اندکی فیبرکربن است. همه‌چیز در این خودرو طوری طراحی شده که آن را نه‌تنها یک خودروی پرفورمنس، بلکه یک اثر هنری متحرک بدانید.

مشخصات فنی دتوماسو P72

در بخش فنی، برخلاف نسخه کانسپت که موتور V12 در آن به کار رفته بود، نسخه تولیدی به پیشرانه ۵ لیتری V8 سوپرشارژ ساخت فورد مجهز شده که با همکاری شرکت Roush توسعه یافته است. این موتور از قطعات داخلی ویژه و طراحی منیفولد اگزوز الهام‌گرفته از دهه 1960 بهره می‌برد و توانایی تولید ۷۰۰ اسب‌بخار قدرت و ۸۲۰ نیوتن‌متر گشتاور را دارد. این نیرو تنها از طریق یک گیربکس ۶ سرعته دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود؛ انتخابی نادر در بین سوپراسپرت‌های امروزی که اغلب به گیربکس‌های اتوماتیک یا دوکلاچه روی آورده‌اند.

دتوماسو همچنین از فناوری‌های پیچیده و حالت‌های رانندگی متعدد پرهیز کرده و سادگی را برگزیده است. شاسی فیبرکربنی اختصاصی با زیرساخت‌های جلو و عقب مجزا، و توزیع وزنی بهینه، همگی در جهت ارائه یک تجربه رانندگی ناب و آنالوگ طراحی شده‌اند. سیستم تعلیق خودرو با کمک‌فنرهای قابل تنظیم دستی سه‌حالته است که نشان از تمرکز برند بر حفظ حس جاده دارد.

تحویل خودروهای مشتریان از اواخر سال ۲۰۲۵ آغاز خواهد شد که حدود یک سال دیرتر از برنامه‌ریزی اولیه است. قیمت دقیق هنوز اعلام نشده، اما گزارش‌های قبلی از بهایی در حدود ۱.۸ میلیون دلار حکایت دارند. رقمی که البته در دنیای خودروهای خاص و کلکسیونی، چندان دور از انتظار نیست؛ به‌ویژه وقتی بدانیم تنها ۷۲ دستگاه از این خودرو ساخته خواهد شد.

در مورد مدل مسابقه‌ای De Tomaso P900 که در سال ۲۰۲۲ با قیمت ۳ میلیون دلار و تیراژ محدود ۱۸ دستگاه معرفی شد، هنوز جزئیات تازه‌ای ارائه نشده است. شاید دتوماسو تصمیم گرفته درباره محصولاتی که احتمالاً هرگز به دست عموم مردم نخواهند رسید، سکوت اختیار کند.

نورمن چوی، مدیرعامل De Tomaso، در توضیح این خودرو گفته: «P72 وعده ما برای احیای اصیل یک نام تاریخی بود. این نسخه تولیدی، تمام ارزش‌هایی را که برای آن ایستاده‌ایم، در خود دارد: روح مکانیکی، زیبایی بی‌زمان و تجربه‌ای رانندگی که فراتر از هنجارهای مدرن است. این پژواک ما در گذر زمان است؛ اکنون به واقعیت پیوسته است.»