وقتی جان گرتنبرگر به عنوان مدیر اصلی کادیلاک در 1984 مشغول به کار شد، شاخه لوکس جنرال‌موتورز و برند مجلل ملی آمریکا، هنوز هم فروش قابل توجه‌ای داشت، اما سقوطش دور از ذهن نبود. مشکلات اساسی فنی و بازار نفس کادیلاک را به شمارش انداخته بود و همچنین کیفیت و تصویر خیره‌کننده‌اش را لکه‌دار کرده بود.

پیشرانه دیزل شکست‌خورده و مشکلات فنی متعدد در پیشرانه V-8-6-4 کادیلاک، به طور مشخص ایرادهای سیستم غیرفعال کننده سیلندرها به منظور کاهش سوخت، با طراحی‌های کسل‌کننده همراه شده بود تا مشتریان را قانع کند از کادیلاک خرید نکنند. کادیلاک سیمارون که در حقیقت همان شورولت کاوالیر ری‌بَج شده بود و در 1982 معرفی شد به وجهه کادیلاک ضربه سنگینی زد تا جایی که دستمایه طعنه و تمسخرهای زیادی شد. حتی در آگهی تبلیغاتی رقیبش یعنی فورد مضحکه شده بود.

از طرفی آلمانی‌های سخت‌کوش و وفادار یعنی مرسدس‌بنز و ب‌ام‌و با سیستم‌های تعلیق پیشرفته، پیشرانه قدرتمند و مدرنی که از میل سوپاپ بالای سیلندر و تجهیزات ایمنی پیشرو سود می‌بردند، دسته دسته مشتریان کادیلاک را از آن خود می‌کردند. شرایط برای کادیلاک بدتر از این نمی‌شد، اما شاخه‌های لوکس تویوتا، نیسان و هوندا هم در آستانه ورود به بازار بودند.

سیزده سال بعد زمانی که گرتنبرگر استعفا داد، تصویر کادیلاک از نو ساخته شده بود. بذری که او کاشت، اسکالیدی است که در 1998 معرفی شد، امروز اگر تبدیل به پرسودترین و مهم‌ترین محصول کادیلاک نشده باشد قطعا یکی از آن‌ها شده است. او سه شنبه گذشته در 82 سالگی و در لنسینگ میشیگان چشم از جهان فرو بست.  هنگامی که او در 1997 از سمت خود در کادیلاک بازنشسته شد آخرین سال کادیلاک به عنوان پرفروش‌ترین برند لوکس بازار رقم خورد.

در حالی که این روزها مدیران جنرال‌موتورز مشغول به روزرسانی و تجهیز کادیلاک هستند تا برای دوران جدید که عصر خودروهای الکتریکی است آماده شوند، همچنان اعتبار بازگشت اصلی کادیلاک به چرخه صنعت به نام جان گرتنبرگر ثبت شده است.

جان گرتنبرگر در کنار بیل کلینتون رئیس جمهور پیشین آمریکا

اختیار گسترده
به عنوان  معاون مدیر جنرال موتورز، گرتنبرگر در آن روزها اختیار و قدرت وسیعی در رابطه با فروش، بازاریابی، برنامه‌ریزی محصول و کارخانه‌هایی که اتومبیل‌های کادیلاک را مونتاژ می‌کردند داشت. او حفظ کیفیت در کادیلاک را از اولویت‌های اصلی خود قرار داد.

فقط سه سال پس از آن که او این مسئولیت را گرفته بود، اقبال کادیلاک در حال تغییر کردن بود. کادیلاک در سال 1990 جایزه ملی کیفیت مالکوم بلدریج را از آن خود کرد، و تنها خودروسازی است که تا به حال این افتخار نصیبش شده است. محصولات و پیشرانه‌های جدیدی در راه بودند و گرتنبرگر شروع کرده بود به مجاب کردن مدیران جنرال‌موتورز برای گرفتن تاییدیه نقشه‌های جسورانه‌ای که برای یک شاسی‌بلند فوق لوکس برای رقابت با رنج روور و سایر خودروهای آفرود فول‌سایز بازار در سر داشت.

گرتنبرگر برازنده یک مرد کادیلاک بود. قد بلند و لاغر بود با موهای بلوند و خاکستری، یک جنتلمن تمام‌عیار بود، وینس مونیگا، کسی که در بیشتر مدت تصدی 13 ساله گرتنبرگر در رهبری ارتباطات کادیلاک کمک کرده بودچنین از او یاد می‌کند: «نمی‌توانم کسی را بگویم که به اندازه او به کادیلاک شخصیت بخشیده باشد. مثل یک مالک کادیلاک به نظر می‌رسید. درست برازنده کار بود، کری گرنت‌مانند و او... یک رهبر واقعی بود. هیچ وقت لازم نبود از شما بخواهد کاری را انجام دهید چون خودتان طوری احساس می‌کردید که می‌خواهید برای جان گرتنبرگر کاری کنید.»

جان گرتنبرگر در کنار کادیلاک آلانته

ریشه‌ در میشیگان
جان او. گرتنبرگر در اوکیموس میشیگان در 1937 به دنیا آمد. از دانشگاه میشیگان فارغ‌التحصیل شد در نیروی دریایی به مدت سه سال افسر بود. پس از آن در 1962 فعالیت حرفه‌ای خود را در جنرال‌موتورز به عنوان یک منشی در دفتر لس‌آنجلس اولدزموبیل آغاز کرد. بعدها سمت‌های فروش متعددی را عهده دار شد.

پس از آن که مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته مدیریت گرفت، جهشی در زندگی حرفه‌ای‌اش رخ داد. در روزهای ابتدایی که همکاری جنرال‌موتورز با ایسوزو به عنوان یک مشاور بازاریابی در ژاپن مشغول به کار شد. بعد از آن به اروپا رفت، و عضوی از هیئت مدیره اوپل شد. در 1984 کنترل کادیلاک را در دست گرفت، که یکی از بزرگ‌ترین افتضاح‌های تاریخ جنرال‌موتورز بود.

سه سال بعد از رسیدن گرتنبرگر نوع جدیدی از کادیلاک که یک رودستر دو سرنشین به نام آلانته (Allante) بود، شروع به تغییر ذهنیت مردم نسبت به آنچه که یک کادیلاک می‌تواند باشد کرد. بدنه این اتومبیل در ایتالیا و توسط پینین‌فارینا تولید می‌شد و توسط بویینگ‌های 747 مخصوصی به عنوان بخشی از چیزی که GM آن را طولانی‌ترین خط تولید دنیا می‌خواند به دیترویت می‌رسید.  هر هواپیمایی در «پل هوایی آلانته» در دیترویت فرود می‌آمد حامل 56 عدد بدنه‌ی این اتومبیل بود که به کارخانه همترمک برای مونتاژ سیستم انتقال قدرت و سایر قطعه‌ها منتقل می‌شد.

کادیلاک در فاصله سال‌های 1987 تا 1993 حدود 21 هزار دستگاه از این اتومبیل را فروخت. با اینکه آلانته چند مشکل فنی داشت، اما توانسته بود ماموریت مهمی را به انجام برساند و آن این بود که نام و نشانی به کادیلاک بدهد تا بتواند با کانورتیبل‌های جگوار و مرسدس‌بنز رقابت کند.

مونیگا در این مورد می‌گوید: «او آلانته را آورد و این اتومبیل تقریبا چهل درصد خبرهای کادیلاک را تصاحب کرده بود. مردم عاشق راندن آن اتومبیل بودند.»

تصویر جان گرتنبرگر در کنار کادیلاک کَتِرا رو جلد مجله اتوورد

سویل STS
در 1992 کادیلاک سویل STS اسپرت سدان و الدورادو تورینگ کوپه معرفی شدند. کادیلاک با اتومبیل‌هایی که برای مشتریان جوان‌تر جاذبه داشتند سهم مطمئنی از بازار در دست گرفته بود. سال بعد کادیلاک پیشرانه نورث‌استار V8 خود را با 4 میل سوپاپ و 32 سوپاپ با بدنه آلیاژ آلومینیومی معرفی کرد.

در میانه دهه 1990 سدان اسپرت کوچکی به نام کترا برای جذب جوان‌ترها معرفی کرد. این اتومبیل که در واقع نسخه‌ای ری‌بج شده از اوپل امگا MV6 بود بر خلاف انتظارها موفق ظاهر نشد. گرتنبرگر متوجه شده بود که مردم بیشتر و بیشتر به سمت شاسی‌بلندها و پیکاپ‌ها می‌روند و می‌خواست که کادیلاک در میان خودروسازان آمریکایی پیشروی این بخش از بازار باشد.

در 1987، چند سال بعد از رسیدن گرتنبرگر از یک تور اروپا به کادیلاک، رنج‌روور بریتانیایی سرانجام برای بازار آمریکای شمالی معرفی شد. این اتومبیل به عنوان اولین شاسی‌بلند واقعا لوکس بسیار ستایش شده بود و به موفقیت عظیمی در اروپا دست یافته بود. اما به خاطر محدودیت ظرفیت تولید هرگز در آمریکا معرفی نشده بود.

مونیگا جنگیدن گرتنبرگر با برنامه‌ریزهای محصول برای یک کادیلاک شاسی‌بلند را سال‌ها قبل از این که فورد با لینکلن نویگتور 1998 جنرال‌موتورز را شکست بدهد یاد آوری می‌کند: «1992 یا 1993، از من خواسته شد تا در یک جلسه کارکنان شرکت کنم. آن‌ها برای یک شاسی‌بلند کادیلاک پروپوزالی داشتند. صحبت‌های فراوانی در موردش وجود داشت. ما می‌دیدیم که بازار به چه سمتی می‌رود، اما همچنان مشتریان سنتی کادیلاک را داشتیم. بحث زیادی در این مورد بود که مشتریان سنتی خواهند پذیرفت یا نه. از طرف دیگر می‌خواستم جوان‌ترها را به سمت محصولاتمان بکشانیم.»

در آن زمان جنرال‌موتورز توسط مشکلات متعدد مالی، فنی، تولید، کیفیت و غیره محاصره شده بود و درخواست کادیلاک برای یک شاسی‌بلند را نپذیرفت. در 1997 هنگامی گرتنبرگر داشت بازنشسته می‌شد لینکلن نویگتور را معرفی کرد و تبدیل به موفقیتی بزرگ برای بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین رقیب کادیلاک شد. تنها 7 ماه بعد، اسکالید، که در واقع یک GMC دنالی با لباس مبدل بود در شوروم‌های کادیلاک به نمایش درآمد.

گرتنبرگر بعد از بازنشستگی به لنسینگ برگشت و در کسب و کار نفت خانوادگی‌اش مشغول به کار شد. در سال‌های بعد در هیئت مدیره شرکت‌های مختلفی خدمت کرد.

مراسم یادبود گرتنبرگر که بر اثر سرطان از دنیا رفت به خاطر اپیدمی کرونا فعلا برگزار نخواهد شد و به آینده موکول شده است.