هر گاه خودروسازی در دنیا نامی ایرانی برای محصول خود در نظر می‌گیرد، حسی خوب در علاقه‌مندان ایرانی خودرو ایجاد می‌شود و جذابیت آن محصول برای ایرانی‌ها افزایش می یابد، حتی اگر آن خودرو دوو شیراز کانسپت باشد که تنها دو دستگاه از آن تولید شده و به نوعی می‌توان آن را معروف‌ترین پروژه متوقف شده در صنعت خودروی کره‌جنوبی دانست. اما داستان دوو شیراز چه بود و چرا هرگز به تولید انبوه نرسید؟

دوو شیراز کانسپت نخستین بار در نمایشگاه اتومبیل ژنو سال 1997 معرفی شد و قرار بود در نیمه نخست سال 1999 روانه بازار شود. یک سدان بزرگ که به ویژگی‌های منحصر به فردی در زمان خود داشت.

بر اساس مصاحبه‌ای که در ماه ژوئن 1997 در مجله موتور ترند منتشر شد، دوو شیراز به جای گیج‌های سنتی به یک LCD مجهز شده بود که به نوعی نمایشگر سیستم نویگیشن آن هم به شمار می‌رفت. برای سرنشین‌های عقب دوو شیراز سیستم‌های سرگرمی صوتی، تصویری، کامپیوتر، فکس و میز تعبیه شده بود. سیستم‌های ایمنی این خودرو نیز در زمان خود قابل توجه بوده و به سیستم‌های کمک راننده، سیستم ترمز هوشمند و کیسه‌های هوای کناری مجهز شده بود.

برای قوای محرکه دوو شیراز نیز یک موتور 2.5 لیتری 6 سیلندر خطی (احتمالا موتور XK دوو) و یک موتور 4 لیتری V8 برنامه ریزی شده بود. موتوری که بسیاری از رسانه‌ها و مشتری‌ها را هیجان زده کرده بود، چرا که دوو شیراز عملا نخستین خودروی کره‌ای تا آن زمان بود که به موتور V8 مجهز می‌شد.

در نیمه دوم سال 1997، کره جنوبی دچار بحران اقتصادی شد و دوو به جای تجدید ساختار برای شرایط جدید، رفتاری تهاجمی در پیش گرفت. کیم وو چونگ، بنیان‌گذار و مدیرعامل دوو معتقد بود دوو می‌تواند با تکیه بر بازارهای خارجی و دریافت وام‌ از بانک‌های خارجی از این بحران عبور کند. او حتی برای این که نشان دهد دوو در شرایط پررونق خود قرار دارد، در اقدامی که بیشتر جنبه خودنمایی داشت، سانگ یانگ را خرید.

با خرید سانگ یانگ در دسامبر 1997، دوو تصمیم گرفت تمام محصولات سانگ یانگ را با برند دوو تولید کند. به فاصله کوتاهی پس از آن، پرونده دوو شیراز با دلیلی که هرگز فاش نشد؛ برای همیشه بسته شد و دوو تصمیم گرفت سانگ یانگ چیرمن ریبج شده را به عنوان پرچم‌دار سدان‌های خود به بازار عرضه کند. هرچند تعدادی از مهندس‌ها و مدیران اجرایی دوو تلاش کردند پروژه شیراز را زنده کنند، اما موفق نشدند و این پروژه نیز مانند بسیاری دیگر از پروژه‌های آن زمان دوو نیمه تمام ماند و دوو وارد سراشیبی سقوط شد.

بانک‌ها بلوف‌های کیم وو چونگ را خوانده بودند و از پرداخت وام به دوو امتناع کردند. نتیجه این اتفاق فروش مرکز فنی دوو در شهر ورثینگ انگلیس و خروج از بازارهای خارجی بود که در نهایت به اعلام ورشکستگی این شرکت در نوامبر سال 2000 منجر شد.